Ik ben verbaasd. De overheid dringt er bij scholieren en studenten op aan zich twee keer per week te onderwerpen aan een sneltest. Preventief dus oftewel zonder dat je corona gerelateerde klachten hebt. Dan kun je immers voorkomen dat een besmet iemand een brandhaard veroorzaakt en de hele opleiding veel verder van huis is.

Dus verwacht ik dat het je als student makkelijk gemaakt wordt om jezelf twee keer per week aan een zelftest te onderwerpen. Niks blijkt echter minder waar. Bestel je de zelftesten via de site www.zelftestonderwijs.nl dan krijg je het bericht dat de levertijd 3 tot 7 dagen duurt. 3 tot 7 dagen! Bovendien krijg je per keer maar liefst vier testen toegestuurd.

Dat betekent dus dat je alleen twee keer per week een sneltest kunt doen als je iedere week opnieuw inlogt en een nieuwe bestelling voor vier zelftesten plaatst. Is het nou echt zo moeilijk gelijk voor drie maanden testen toe te sturen? Zoals een apotheek je voor drie maanden aan medicijnen meegeeft als een (huis)arts je medicatie voorschrijft.

Naschrift:
Terwijl ik dit schrijf lees ik op nos.nl dat er miljoenen zelftesten naar basisscholen gaan. Mooi. Dat scheelt. Nu alleen ook nog even zelftesten naar MBO, HBO en universiteit sturen en studenten die zelf testen bestellen er per bestelling meer stuks toesturen.

Vandaag twitterde ik onderstaand bericht:

Het is weer eens zover. Zit qua social media op een verzadigingspunt. Qua nieuws ook een beetje. Best lastig als je nieuwsjunk bent zoals ik. Toch ga ik proberen weer wat meer afstand te nemen. Vrolijk word je niet van alle onheilstijdingen. Later! Heb lief. De rest is ruis.

Op historische momenten is de veelgehoorde vraag of je nog weet waar je op dat moment was. Van de aanval op het World Trade Center weet ik het precies. Ik reed toen op de A28, van Arnhem naar Zwolle. Vroegtijdig vertrokken uit de vergadering van de ondernemingsraad op weg naar het eerste college journalistiek van de dat jaar begonnen deeltijdopleiding. Maar waar ik was op 9 november 1989? Geen idee.

Wel weet ik nog hoe indrukwekkend ik het moment vond waarop Oost-Duitsers massaal naar de zwaar bewaakte betonnen Berlijnse muur liepen. Dronken van vreugde de muur beklommen. Dit symbool van onderdrukking met mokers te lijf gingen. 

De muur die in 1961 gebouwd werd. De muur die zo’n naargeestig symbool was gedurende mijn hele jeugd. Geen moment hield ik als tiener voor mogelijk dat de scheiding tussen Oost- en West-Europa zou komen te vervallen. Dat we zonder grenscontrole vrij naar Tsjechië konden reizen. Tot ik vol ongeloof zag hoe de muur viel en Duitsland verenigd werd.

Mensen die nu moord en brand schreeuwen over de medisch apartheid en het tot paria verworden van de ongevaccineerden zouden zich eens moeten verdiepen in de verschrikkingen van de echte apartheid. Of de film ‘Das leben der anderen‘ moeten kijken. Misschien dat dan het kwartje eens valt dat de huidige coronamaatregelen zich totaal niet laten vergelijken met hoe het er in echte dictatoriale regimes aan toe gaat.

Drie kwartier durende documentaire van das zweite deutsche fernsehen (ZDF) over waarom de Berlijnse muur moest vallen.

Onlangs vroeg mij iemand of ik er wel eens aan gedacht had om jeugdherinneringen op te schrijven. Om er een boek van te maken. Ik heb eerlijk gezegd wel eens met de gedachte gespeeld. Mijn innerlijke criticus weerhoudt me er tot nu toe van.

Als je schrijft over iets uit je eigen leven moet je immers schaamteloos eerlijk zijn. Dat is nog al wat. Best gedurfd. Voor mij is het tot nu toe nog een brug te ver. Of dat ooit verandert weet ik niet. Het klinkt misschien wrang, maar dat mijn beide ouders overleden zijn maakt het wel makkelijker.

INNERLIJKE CRITICUS

Tijdens een besloten schrijfcursus in kleine kring heb ik al wel bepaalde ervaringen uit mijn kinder- en puberteit opgeschreven en aan mede-cursisten voorgelegd. Dat was eigenlijk minder eng dan ik verwacht had. Waarover ik schreef? Over hoe ik het ervaren heb om enig kind te zijn van een moeder met een bi-polaire stoornis.

Om de stem van mijn innerlijke criticus steeds stiller te krijgen heb ik besloten elke dag te bloggen. De lat niet al te hoog leggend. Gewoon schrijven over een onderwerp dat me te binnenschiet. De ene keer in tien minuutjes. Een volgende keer doe ik er soms wel een uur over. Alles om de schrijfschaamte te overwinnen.

“Waar heb ik net twee uur naar zitten kijken?”, denk ik als de titelrol van de Sam Mendes film 1917 begint. Ik weet het niet. In de marketingstorm die de film aankondigde werd vooral benadrukt hoe knap het was dat de film in vrijwel één take was opgenomen. Dat het een cinematografisch hoogstandje was. Maar inhoudelijk?

Er gebeurt voor mijn gevoel inhoudelijk niet veel. Ook al is er een best indrukwekkende sterfscene en ook al zit de hoofdrolspeler er uiteindelijk helemaal doorheen. Sommige scenes zijn ook ronduit smerig en gruwelijk. Nee, ik zal niet verklappen welke. Je wil misschien zelf de film nog zien. Toch voel ik me na afloop bekocht. De film raakt me emotioneel niet. Het blijft allemaal nogal oppervlakkig. Bovendien wordt het einde bijna plichtmatig afgeraffeld.

Er zijn oorlogsfilms die veel meer weten te overtuigen. Zowel films over de Eerste als over de Tweede Wereldoorlog. Uitermate indrukwekkend is bijvoorbeeld de verfilming van het boek ‘Im Westen nichts neues’ gescheven door Erich Maria Remarque. Vooral de verfilming uit 1930 is een stilmakende aanklacht tegen oorlog (IMDb, publiek: 8,1, critici: 9,1). Daarbij vergeleken was de re-make met Ernest Borgnine uit 1979 maar een slap aftreksel van de film uit 1930.

Heeft Mendes met 1917 misschien teveel geleund op wat er technisch allemaal mogelijk is? Misschien wel. Dat techniek een regisseur niet in de weg hoeft te staan blijkt wel uit een film als bijvoorbeeld ‘Saving Private Ryan’. Vooral de eerste minuten zijn te gruwelijk voor woorden. Hier stond datgene wat technisch allemaal mogelijk was overduidelijk ten dienste van de film. Je maag draait bij bepaalde scenes bijna om. Het kost bijna moeite om te kijken. De gefilmde werkelijkheid is bijna net zo gruwelijk als de echte werkelijkheid. 

Bij een film als ‘Saving Private Ryan’ staat de techniek het verhaal niet in de weg. De techniek ondersteunt het verhaal. Ook bij films als ‘Schindler’s List’ en Roman Polanski’s ‘The Pianist’ is dat het geval. Alledrie de films weten de kijker emotioneel diep te raken. Iets wat James Bond regisseur Mendes met zijn ‘1917’ niet gelukt is. In ieder geval niet bij mij.

De trailer van de film ‘Im Westen nichts neues uit 1930. Slechts 12 jaar nadat de vier jaar durende Eerste Wereldoorlog eindigde.

Vijf dagen geleden schreef ik een blog over de film Dog Day Afternoon. Op het idee kwam ik door een tweet van het twitteraccount @RetroNewsNow. Niet wetende dat dit account dag in dag uit tweets plaatst die passen in a voortdurende trip down to memory lane. In dit blogje de mij meest tot de verbeelding sprekende tweets. Een schat aan tv-programma’s, muziek en bioscoopfilms die de afgelopen decennia tussen 21 en 23 september het levenslicht zagen.

1. PREMIERE “DOG DAY AFTERNOON”

🎬 ‘Dog Day Afternoon’ starring Al Pacino, Charles Durning and Chris Sarandon premiered in theaters 46 years ago, September 21, 1975 pic.twitter.com/ZzmTKfyRaE— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 21, 2021

2. RELEASE “TAKE FIVE”

🎶The Dave Brubeck Quartet released ‘Take Five’ 62 years ago, September 21, 1959 pic.twitter.com/v6Csn0ircL— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

3. CHIC RELEASED “LE FREAK”

🎶Chic released their song ‘Le Freak’ 43 years ago, September 21, 1978 pic.twitter.com/YUGO4eMXQ1— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

4. POLITIESERIE “NYPD BLUE” GAAT IN PREMIERE

📺DEBUT: ‘NYPD Blue’ starring David Caruso and Dennis Franz premiered 28 years ago, September 21, 1993, on ABC pic.twitter.com/o239eSBVXW— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

5. SITCOM “ALF” VOOR HET EERST OP TV

📺 ‘ALF’ DEBUT (TV Guide, September 22, 1986) pic.twitter.com/S8ujlxc88m— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

6. SITCOM “FAMILY TIES” BEGINT

📺DEBUT: ‘Family Ties’ premiered 39 years ago, September 22, 1982, on NBC pic.twitter.com/64puxxzcAu— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

7. “CHARLIE’S ANGELS” KOMT VOOR HET EERST OP TV

📺DEBUT: ‘Charlie’s Angels’ premiered as a regular weekly series 45 years ago, September 22, 1976, on ABC pic.twitter.com/OJOUIsQ8r1— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

8. DE THRILLER “SEVEN” KOMT UIT IN DE BIOSCOOP 

🎬’Seven’ starring Brad Pitt and Morgan Freeman premiered in theaters 26 years ago today, September 22, 1995 pic.twitter.com/XkWfcFz41c— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

9. SITCOM “FRIENDS” WORDT VOOR HET EERST UITGEZONDEN

📺 ‘Friends’ DEBUT (TV Guide, September 22, 1994) pic.twitter.com/XRHQEQX1x3— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 23, 2021

10. SITCOM “ARCHIE BUNKER” IN PREMIERE

📺DEBUT: ‘Archie Bunker’s Place’ premiered 42 years ago, September 23, 1979, on CBS pic.twitter.com/FfqkMEWFcS— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 23, 2021

“Wat voor blogstrategie volg jij eigenlijk?”, werd mij vandaag gevraagd. Ik moest bekennen eerlijk gezegd geen strategie te hebben. Behalve dan dat ik elke dag blog. De ene keer duurt dat tien minuten. Een volgende keer schrijf ik een doorwrocht artikel waar ik een uur mee bezig ben.

Elke dag bloggen doe ik met een reden. Ik wil mijn ‘schrijfspier’ oefenen. Dat lukt het beste als je er regelmatig voor gaat zitten. Zo nu en dan een keer bloggen is voor mijn gevoel niet consequent genoeg. Je publiek moet immers ergens op kunnen vertrouwen.

BLOGGEN VOOR MEZELF

Qua vaste lezersschare valt het op dit moment overigens wel mee. Dagelijks trekken nieuwe posts zo’n 20 kijkers. . Uiteindelijk oplopend tot zo’n 40 lezers. Dat is niet bepaald een groot publiek. Toch vind ik dat prima zo. 

Bloggen doe ik immers voor mezelf. Niet om mezelf in de kijker te spelen. Zolang er niet al teveel lezers zijn ervaar ik bovendien geen prestatiedruk. Kan ik lekker freewheelen en mijn vorm zien te vinden. Waarbij ik in eerste instantie van plan was me uitsluitend tot tekst te beperken. Eendachtig de manier waarop auteur Jan van Mersbergen zijn blog puur op tekst richt.

IN CONCEPT KLAARZETTEN

Om alleen tekst op mijn blog te publiceren had ik zelfs een speciaal WordPress thema gekocht. Het thema Typology. Een layout dat aangeprezen wordt als minimalistisch en puur op tekst gericht. Toch kan ik met enige regelmaat niet de verleiding weerstaan er een foto of ander beeldmateriaal (zoals een ingesloten tweet) aan toe te voegen.

Degene die mij vroeg welke blogstrategie ik volg vertelde mij zelf een lijstje met mogelijke onderwerpen bij te houden. Om vervolgens niet meer dan één blog per dag te publiceren, maar er wel meerdere in concept klaar te zetten. Ik vind dat een goede strategie. Heb dat zelf ook wel eens geprobeerd. Het is namelijk ideaal om een concepttekst klaar te hebben staan als het je even een dag aan tijd of inspiratie ontbreekt. Volgens mij heb ik deze strategie zelfs al een keer op de blog over bloggen www.blogtrommel.com voorbij zien komen. 

IN MIJN BLOTE KONT STAAN

De inspiratie om weer te gaan bloggen kreeg ik overigens van auteur Jan van Mersbergen. Op een gegeven moment ging ik gewoon dagelijks even kijken waar hij nu weer over geblogd had. De teksten van Van Mersbergen enthousiasmeerden mij dusdanig dat ik me ook opgaf voor zijn schrijfcurus. Een hele leuke ervaring om wekelijks op dinsdagavond zo’n drie uur met een groepje van zo’n acht enthousiastelingen te schrijven. Maar ook elkaars pennenvruchten te beluisteren en zelf te lezen.

Wat ik nog het meest lastige vind is waarover te schrijven. Maatschappelijke onderwerpen, film en televisie gaan me het makkelijkste af. Zodra ik wat persoonlijkere verhalen schrijf voelt het een beetje alsof ik in mijn blote kont sta. Het voelt kwetsbaar. Ik wil ook niet dat dit blog een hoog lief dagboek gehalte krijgt. Toch spreken mij de persoonlijke verhalen van sommige bloggers wel aan. Misschien moet ik toch wat meer die schroom opzij zetten.

Gisteren heb ik het boek ‘Moeder van glas‘ van columnist Roos Schlikker geleend. Ik had de pocket in mijn werktas gestopt voor het geval het rustig zou zijn. Het was héél erg druk vandaag. Verder dan de eerste twee bladzijden kwam ik dan ook niet. Misschien maar goed ook. Dit boek verdient eigenlijk mijn onverdeelde aandacht.

Het boek gaat over de breekbaarheid van haar bipolaire moeder. Hoe Schlikker na het overlijden van haar moeder haar beter probeert te begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik het wel eens moeilijk zou kunnen vinden dit persoonlijke verhaal te lezen. Puur en alleen omdat ik zelf als enig kind bij een manisch-depressieve moeder ben opgegroeid.

SCHRIJFCURSUS

Ooit las ik een waanzinnig goed boek over manisch-depressiviteit. Op mijn twinitigste. Tijdens een psychose van mijn moeder die uitmondde in een gedwongen opname. Ik probeerde de psychose de kop in te drukken. Bleef nachtenlang op. Praatte urenlang met haar en had enorm veel behoefte aan informatie. Dus kocht ik het boek ‘De Onrustige Geest‘ van Kay Redfield Jamison. Jamison is een Canadese hoogleraar die zelf op een uitermate meeslepende manier beschrijft hoe het is een bipolaire stoornis te hebben. Ik verslond het boek. Zelden zo gretig informatie tot me genomen.

Behalve het boek van Schlikker staat er nog een ander boek op de nominatie om gelezen te worden. Het boek ‘Een Goede Moeder’ van Jan van Mersbergen. Bij Van Mersbergen volgde ik een schrijfcursus. Hij schreef een boek over hoe de naaste omgeving van iemand met een psychische stoornis in de kou staat. Hoe alle hulp gericht is op de zieke persoon. Ik heb die ervaring ook. Alle aandacht ging naar mijn moeder. Ik moest het allemaal zelf maar uitzoeken, samen met mijn familie.

Eerst dus maar eens twee boeken lezen. Misschien inspireert dat me voldoende om zelf mijn ervaringen op te schrijven.

Ik probeer te achterhalen wanneer ik mijn maag heb laten verkleinen. Scroll door de tijdlijn van mijn vriendin op Facebook maar vind niks terug. Het moet toch zeker zo’n vijf jaar geleden zijn. Ik hoopte destijds mijn gewicht van 152 kilo toen terug te dringen tot zo’n 100 kilo nu. Het is helaas anders gelopen.

Vlak voor mijn operatie was ik onder begeleiding van een diëtist zo’n 12 kilo afgevallen. Met 140 kilo vers aan de haak verdween ik de operatiekamer in. In de maanden daarna wist ik mijn gewicht terug te dringen tot een indrukwekkende 119 kilo. Was het mij dan toch gelukt om mijn leefpatroon ingrijpend en blijvend te wijzigen? Helaas niet.

SNAAIMOMENTEN

Natuurlijk ben ik er vooral zelf voor verantwoordelijk dat ik weer aanzienlijk dikker geworden ben. Toch heeft het faillissement van de MC IJsselmeerziekenhuizen er ook behoorlijk toe bijgedragen. Het vijf jaar durende montoringprogramma dat mij in de voorbereidende fase was toegezegd is er nooit van gekomen. De chirurg is ongetwijfeld ergens anders gaan werken, maar heeft nooit meer iets van zich laten horen.

De laatste keer dat ik mezelf woog is enkele weken geleden. 132 kilo gaf de weegschaal aan. Nog steeds aanmerkelijk lichter dan het zwaarst dat ik ooit gewogen heb. Helaas is de afgelopen jaren toch de lijn naar boven weer gestaag ingezet. Niet gek ook, want de zes eetmomenten per dag die ik mijzelf aan moest wennen heb ik alweer losgelaten. Door de vele snaaimomenten tussendoor kan ik wel minder per keer eten, maar krijg nog steeds veel calorieën binnen.

STAP VOOR STAP

De collega die tegenwoordig dagelijks tegenover mij zit is fanatiek met sport en gezond eten bezig. Hij kookt maaltjes boontjes, rijst, kip en speciale suikervrije kerriesaus en neemt die mee naar het werk. Daarnaast sport hij veel en fanatiek. Morgen maar eens aan hem vragen hoeveel precies. Gevolg: een fit en slank lijf.

Ik neem mijzelf regelmatig voor het roer drastisch om te gooien. Zinloos natuurlijk. Eerder beschreef ik op dit blogimmers dat gedragsverandering geleidelijk en stap voor stap hoort te gaan. Misschien maar gewoon maar eens beginnen met weer zes eetmomenten aan te gaan houden. Dat is een goed begin. Dan zie ik van daaruit wel wat ik verder nog kan doen.

Welke tips hebben jullie voor mij?