Vanavond een proefles saxofoon gehad. Maar liefst 32 jaar nadat ik als middelbare scholier ongeveer anderhalf jaar muziekles bij de Stedelijke muziekschool in Groningen. Regelmatig kijk ik met spijt terug op het feit dat ik na die anderhalve jaar gestopt ben. Tot twee keer toe ben ik ook weer opnieuw begonnen. Toch was ik die beide keren niet half zo enthousiast als dat ik nu ben.

Het was een aparte ervaring om nu met mijn eigen saxofoon weer een muziekschool binnen te stappen. Best wel onwennig. Ik had om 19.00 uur afgesproken stapte ik de ruimte binnen waar een grote tafel stond. Een soort wachtruimte annex kantine leek het. Een jonge vent met een gitaar kwam na mij binnen en liep door en verdween achter één van de twee deuren aan het eind van de ruimte waar ik mij bevond. Dus liep ik ook maar die kant op.

Ongeduldig

Ik stond in een L-vormige smalle gang waar meerdere deuren op uitkwamen. Op iedere deur een naambordje met het woord studio en een cijfer. In de hoek een koffiemachine en een zithoekje bestaande uit twee stoelen en een klein bijzettafeltje. Netjes op tijd aanwezig was het bijna 19.00 uur. Niet wetende hoe nu verder besloot ik te proberen mijn docent te bellen. Er werd niet opgenomen. Wel hoorde ik achter één van de deuren een saxofoon. Gaf hij op dat moment les? Was hij zelf aan het inblazen?

Natuurlijk was ik veel te ongeduldig. Een paar minuten later kwam er een vrouw uit één van de studio’s en liep richting achterdeur naar buiten. Vanwege corona was er met zwart-gele tape een looprichting op de vloer aangegeven. Niet veel later kwam de docent naar buiten. Naar later bleek een jonge vent die vierdejaars student aan het conservatorium is.

lekker soepel

Na een korte kennismaking bekeek hij even mijn saxofoon en probeerde er op te spelen. Dat lukte niet. Er is overduidelijk iets mis met mijn sax. Revisie lijkt noodzakelijk. Naar ik heb begrepen kan een volledige revisie zo’n 600 euro kosten, terwijl de prijs voor een goede Yamaha saxofoon voor beginners ongeveer 1000 euro is.

Wat volgde was een korte oefening. Ik mocht de tweede saxofoon van de docent omhangen. Wat voelden deze kleppen allemaal lekker soepel aan. Vervolgens gingen we noot voor noot de toonladder bijlangs. Het ging verrassend goed. Ik wist de noten mooi lang aan te houden en speelde ze stuk voor stuk hartstikke zuiver. Net als fietsen verleer je dit soort dingen blijkbaar niet. Volgens de docent is het bereik van een alt-saxofoon zo’n tweeëneenhalve octaaf. Zo’n kwartiertje later had ik eerst een hele toonladder gespeeld. Om daarna – met gebruikmaking van de octaafklep – er een octaaf hoger een hele toonladder aan losse noten uit te persen.

muziek is emotie

Het half uurtje proefles was voorbij voor ik er erg in had. Muziek is emotie. Muziek luisteren doet veel met me. Dat twee toonladders aan losse noten spelen me bijna zou doen stuiteren van enthousiasme had ik niet verwacht. Ik hoop dat reparatie van mijn eigen sax qua kosten meevalt, anders wordt het weer oppakken van deze hobby gelijk wel heel prijzig. Zeer binnenkort maar eens naar de gespecialiseerde saxofoonwinkel in Deventer. En me op zeer korte termijn maar eens opgeven voor saxofoonles. Wie weet waar dat allemaal nog toe leidt.

Hoe kan dat nou? Post nu al een maand ongeveer elke dag een blogpostje. De ene keer kost het minder moeite dan de andere keer. Dat ik ineens opschrik en me bedenk vandaag nog geen bericht geplaatst te hebben is nieuw voor me.

Tot nu toe schrijf ik op de dag zelf een berichtje. Ideeën in de week zetten zodat ik bij een inspiratieloze dag iets heb om op terug te vallen deed ik nog niet. Tot afgelopen weekend. Er staan nu een paar conceptideetjes en een half afgeschreven verhaal op publicatie te wachten. Morgen op mijn roostervrije dag nog maar eens een blik op werpen.

Vandaag ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens wandelend naar mijn werk gegaan. 1,1 kilometer is natuurlijk ook goed te doen. Duurt immers ongeveer een kwartiertje. De eerste maanden nadat ik deze nieuwe baan gekregen had liep ik altijd. Vier dagen per week. Twee kilometer per dag. Een half uurtje per dag. Scheelt toch weer in een tijd waarin zitten als nieuwe roken wordt gezien.

Toch verdween het lopend forenzen geleidelijk aan weer uit mijn systeem. Pakte ik steeds vaker de fiets. Dat duurt immers geen 15 maar slechts 5 minuten zodat ik later van huis kan vertrekken. Nu ik echter merk toch geleidelijk aan in fitheid te hebben ingeboet heb ik toch maar weer het wandelen opgepakt.

Kijk ik niet op de goede momenten naar het nieuws, of hebben het NOS Journaal en RTL Nieuws geen correspondenten meer in de Verenigde Staten van Amerika? Tijdens Trumps presidentschap kon het niet vaak genoeg over Amerika gaan. Nu gaat het in mijn beleving nauwelijks nog over deze NAVO bondgenoot.

Toch gebeurt er van alles in dat land aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Dat blijkt wel door op Twitter de schrijvers Don Winslow en Stephen King te volgen. Beiden zijn ronduit activistisch in hun social media uitingen. Winslow maakt zelfs allerlei video’s waarin hij zich fel afzet tegen Facebook, racisme, (rechts)extremisme en ander onrecht. Iets wat je eerder bij een Scandinavische thrillerauteur zou verwachten, omdat die er om bekend staan hun maatschappijkritiek in hun boeken naar voren te brengen.

In die zin kan je beter een thrillerauteur zijn dan een journalist. Ik vind tenminste dat activisme en journalistiek niet echt goed bij elkaar passen. Of is dat een achterhaald idee? Kan je als journalist best wel je politieke kleur en voorkeur laten zien en horen? Staat dat de objectieve benadering van het nieuws niet in de weg?

Als je kijkt naar hoe de Republikeinen inmiddels bijna een jaar na de verkiezingen Biden op alle mogelijke manieren tegenwerken dan ontstaat er het beeld van een Verdeelde Staten van Amerika. Het gaat hard tegen hard. Waarbij aanhangers van Trump zich serieus uitspreken voor het afscheiden van een deel van de VS van de rest. Zelfs aangeven dat een gewapende strijd tegen de gevestigde orde gerechtvaardigd zou zijn. Je hoeft op social media schrijvers als Winslow en King maar te volgen om te zien hoe heftig de strijd is. Een strijd die zich in Nederland aan ons voorbij lijkt te gaan.

Hieronder een paar voorbeelden van de standpunten die Don Winslow inneemt:

Het was rustig op het werk. Dus alle gelegenheid om bij te kletsen met de collega’s. Op kantoor waren we maar met zijn vieren. Kletsen met de thuiswerkende collega’s doen we via Teams.

Op een gegeven moment kwam het gesprek op koken. M. Zou chili con carne eten. “Met een pakje of zonder?”, vroeg ik haar. Met was het antwoord. Voor mij reden om een recept te delen waarmee je heerlijke chili con carne maakt zonder saus uit een pakje te gebruiken.

Ineens gooit C. het gesprek over een andere voeg. Dat er vroeger veel meer de tijd genomen werd om uitgebreid te koken. Dat er bijvoorbeeld urenlang draadjesvlees stond te garen in de braadpan. Die tijd lijken we onszelf nu niet meer te gunnen. M. vertelt dat nog wel met de slowcooker te doen.

Van het een komt het ander ineens komen stoofpeertjes ter sprake. Ik moet direct terugdenken aan hoe mijn oma die maakte. Zo gruwelijk lekker. Wat het recept precies was weet ik helaas niet. Een poging het zelf op die manier te maken is nooit gelukt.

Terugdenkend aan de recepten van mijn oma en mijn moeder voel ik een gevoel van weemoed opkomen. Gelukkig gaat de telefoon. Over tot de orde van de dag.

Beste colporteur,

Met de kennis van nu ben ik erg blij dat je bij mij aanbelde. Dat je op een vriendelijk overtuigende manier mij er toe wist te bewegen mijn energiecontract met variabele prijzen om te zetten naar een contract voor drie jaar vast. Gelet op de onheilspellende berichtgeving over de stijgende gasprijzen had het er voor mij heel slecht uitgezien per 1 januari aanstaande. Was ik waarschijnlijk een paar honderd euro meer gaan betalen.

Ik had eerder een contract voor drie jaar. Liet die termijn echter aflopen zonder een nieuw langlopend contract aan te gaan. Dus gingen voor mij automatische de variabele prijzen gelden. Geen probleem in tijden waarin de olie- en gasprijzen laag zijn. Een voordeel zelfs als de prijzen nog verder omlaag gaan. Maar nu…? Nu schiet je jezelf behoorlijk in de voet met een contract op basis van variabele prijzen.

De afgelopen jaren werd ik veel gebeld door allerlei bedrijven die mij een energiecontract wilden aanbieden. Vaak had ik er een slecht gevoel bij en kapte het gesprek snel af. Soms sloot ik een nieuw contract af maar zegde deze binnen de veertien dagen bedenktijd alsnog af. Ook aan de verkopers die bij me aan de deur kwamen ergerde ik me vaak nogal. Teveel gericht op het halen van verkoopdoelstellingen. Te gladde praters. Maar bij jou was het anders.

Je hebt maar één kans voor een goede eerste indruk. Wat is het? Zijn het de eerste tien seconden van een ontmoeting die bepalen of je iemand mag of niet. Hoe dan ook, zoals bij alle verkopers was ik bij jou op mijn hoede. Toch haalde je me uiteindelijk over bij jou een driejarig energiecontract aan te gaan. Een verkoop die je niet makkelijk realiseerde. Ik denk dat we zeker een half uur bij mij in de deuropening hebben staan praten. Je vroeg op een gegeven moment zelfs nog een glas water. Die kreeg je uiteraard, maar ik nodigde je bewust niet uit binnen te komen. Staand in de deuropening had ik meer controle over het gesprek.

Uiteindelijk blijk ik nu dus de goede keus te hebben gemaakt. Verwacht wordt dat de prijs op jaarbasis aanstaande januari wel eens 500 euro hoger kan uitpakken. Geld wat ik dankzij ons driejarig contract nu kan besparen. Bedankt dus.

Met vriendelijke groet,

Michel

P.S. Kom je tegen het eind van dit lopende energiecontract even een nieuw voorstel doen? De koffie staat klaar.