RubriekAlgemeen

Ik probeer te achterhalen wanneer ik mijn maag heb laten verkleinen. Scroll door de tijdlijn van mijn vriendin op Facebook maar vind niks terug. Het moet toch zeker zo’n vijf jaar geleden zijn. Ik hoopte destijds mijn gewicht van 152 kilo toen terug te dringen tot zo’n 100 kilo nu. Het is helaas anders gelopen.

Vlak voor mijn operatie was ik onder begeleiding van een diëtist zo’n 12 kilo afgevallen. Met 140 kilo vers aan de haak verdween ik de operatiekamer in. In de maanden daarna wist ik mijn gewicht terug te dringen tot een indrukwekkende 119 kilo. Was het mij dan toch gelukt om mijn leefpatroon ingrijpend en blijvend te wijzigen? Helaas niet.

SNAAIMOMENTEN

Natuurlijk ben ik er vooral zelf voor verantwoordelijk dat ik weer aanzienlijk dikker geworden ben. Toch heeft het faillissement van de MC IJsselmeerziekenhuizen er ook behoorlijk toe bijgedragen. Het vijf jaar durende montoringprogramma dat mij in de voorbereidende fase was toegezegd is er nooit van gekomen. De chirurg is ongetwijfeld ergens anders gaan werken, maar heeft nooit meer iets van zich laten horen.

De laatste keer dat ik mezelf woog is enkele weken geleden. 132 kilo gaf de weegschaal aan. Nog steeds aanmerkelijk lichter dan het zwaarst dat ik ooit gewogen heb. Helaas is de afgelopen jaren toch de lijn naar boven weer gestaag ingezet. Niet gek ook, want de zes eetmomenten per dag die ik mijzelf aan moest wennen heb ik alweer losgelaten. Door de vele snaaimomenten tussendoor kan ik wel minder per keer eten, maar krijg nog steeds veel calorieën binnen.

STAP VOOR STAP

De collega die tegenwoordig dagelijks tegenover mij zit is fanatiek met sport en gezond eten bezig. Hij kookt maaltjes boontjes, rijst, kip en speciale suikervrije kerriesaus en neemt die mee naar het werk. Daarnaast sport hij veel en fanatiek. Morgen maar eens aan hem vragen hoeveel precies. Gevolg: een fit en slank lijf.

Ik neem mijzelf regelmatig voor het roer drastisch om te gooien. Zinloos natuurlijk. Eerder beschreef ik op dit blogimmers dat gedragsverandering geleidelijk en stap voor stap hoort te gaan. Misschien maar gewoon maar eens beginnen met weer zes eetmomenten aan te gaan houden. Dat is een goed begin. Dan zie ik van daaruit wel wat ik verder nog kan doen.

Welke tips hebben jullie voor mij?

Vandaag werd bekend dat ruim elfhonderd kinderen van ouders die in de toeslagaffaire verzeild raakten uit huis zijn geplaatst. Weg bij hun ouders. Waarmee hen onbeschrijfelijk leed is berokkend en ze opgezadeld zijn met een levenslang (jeugd) trauma.

Hoe ingrijpend jeugdtrauma’s zijn weet ik uit eigen ervaring. Een tijdje geleden nog vroeg een bevriend schrijfster wanneer ik over mijn jeugd een boek ging schrijven. Een boek zit er zeker in. De vorm heb ik alleen nog niet gevonden. De moed het allemaal op te schrijven ook nog niet.

MEEST LIEFDEVOLLE EN BESTE MOEDER

Hoewel mijn moeder er heel vaak langere tijd niet voor mij kon zijn ben ik gelukkig nooit uit huis geplaatst. Pleegzorg of kindertehuizen bleef mij godzijdank bespaard. Ik ben daar mijn opa en oma, mijn oom en tante, mijn vader en zijn nieuwe gezin en vrienden van mijn moeder tot op de dag van vandaag erg dankbaar voor.

Zelf heb ik geen idee hoe vaak mijn bipolaire moeder in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen is geweest. Als ze er wel voor me kon zijn was ze de meest liefdevolle en beste moeder die een kind zich maar kon wensen. Ook al was ze ook dan niet altijd de stabielste moeder. Maar als ze al dan niet gedwongen opgenomen werd moest ik toch ergens naartoe.

ALLESBEHALVE VANZELFSPREKEND

Dus woonde ik in mijn kindertijd regelmatig voor korte maar ook voor langere tijd bij familie of vrienden. Mensen die ik kende. Mensen die ik vertrouwde. Mensen die mij liefdevol en in alle warmte opvingen.

Regelmatig dringt de gedachte zich aan mij op dat het allemaal allesbehalve vanzelfsprekend is. Dat ik serieus het risico gelopen heb in de pleegzorg te belanden. Of op een andere manier uit huis geplaatst te worden. 

Waarschijnlijk dat mij daarom het nieuws over de ruim elfhonderd uit huis geplaatste kindertoeslagkinderen wel zo raakt. Ik vind het van een onbeschrijfelijke wreedheid. Als die kinderen gevoelens van wrok zouden koesteren richting de overheid dan begrijp ik dat. Sterker nog, ik zou het ze niet eens kwalijk nemen.

Gisteren heb ik het boek ‘Moeder van glas‘ van columnist Roos Schlikker geleend. Ik had de pocket in mijn werktas gestopt voor het geval het rustig zou zijn. Het was héél erg druk vandaag. Verder dan de eerste twee bladzijden kwam ik dan ook niet. Misschien maar goed ook. Dit boek verdient eigenlijk mijn onverdeelde aandacht.

Het boek gaat over de breekbaarheid van haar bipolaire moeder. Hoe Schlikker na het overlijden van haar moeder haar beter probeert te begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik het wel eens moeilijk zou kunnen vinden dit persoonlijke verhaal te lezen. Puur en alleen omdat ik zelf als enig kind bij een manisch-depressieve moeder ben opgegroeid.

SCHRIJFCURSUS

Ooit las ik een waanzinnig goed boek over manisch-depressiviteit. Op mijn twinitigste. Tijdens een psychose van mijn moeder die uitmondde in een gedwongen opname. Ik probeerde de psychose de kop in te drukken. Bleef nachtenlang op. Praatte urenlang met haar en had enorm veel behoefte aan informatie. Dus kocht ik het boek ‘De Onrustige Geest‘ van Kay Redfield Jamison. Jamison is een Canadese hoogleraar die zelf op een uitermate meeslepende manier beschrijft hoe het is een bipolaire stoornis te hebben. Ik verslond het boek. Zelden zo gretig informatie tot me genomen.

Behalve het boek van Schlikker staat er nog een ander boek op de nominatie om gelezen te worden. Het boek ‘Een Goede Moeder’ van Jan van Mersbergen. Bij Van Mersbergen volgde ik een schrijfcursus. Hij schreef een boek over hoe de naaste omgeving van iemand met een psychische stoornis in de kou staat. Hoe alle hulp gericht is op de zieke persoon. Ik heb die ervaring ook. Alle aandacht ging naar mijn moeder. Ik moest het allemaal zelf maar uitzoeken, samen met mijn familie.

Eerst dus maar eens twee boeken lezen. Misschien inspireert dat me voldoende om zelf mijn ervaringen op te schrijven.

Vandaag ben ik even in De Zevende Hemel, voor een broodje gezond en een kop warme chocolademelk. De Zevende Hemel is namelijk een eetcafé in Deventer. Na de leuke proefles van afgelopen donderdag wil ik doorpakken. Dus mailde ik gisteren de saxofoonwinkel in Deventer dat ik mijn saxofoon wil laten reviseren. Vandaag laat ik hem door hen beoordelen.

Hoewel ik veel te weinig in Deventer kom heb ik amper navigatie nodig. Ik herken veel en weet vrijwel direct hoe te rijden. De winkel zit in het centrum aan het Grote Kerkhof in Deventer, onder de rook van de Lebuinuskerk. Parkeren is het handigste aan de overkant van de IJssel, bij parkeerterrein De Worp. Je hoeft dan alleen nog maar met de voetveer de IJssel over te steken. Samen met het ritje langs de IJssel via Olst, Wijhe en het kleine Den Nul kregen we door die voetveer bijna het idee met vakantie te zijn.

EEN SNEL OORDEEL

De Saxofoonwinkel is een redelijk kleine, smalle winkel. Bij de toonbank wachtend op de reperateur valt me op dat de achteruitingang heel dichtbij is. Leuk dat de werkbank van het reparatieatelier zich midden in de winkel bevindt. Ik houd van dit soort speciaalzaken. Tussen alle eenheidsworst van de grootwinkelketens zijn dit de pareltjes in retailland.

Een paar minuten later verwelkomd de reperateur ons. Hij pakt mijn saxofoonkoffer, pakt de sax en doet een TL-achtige werklamp via de hals naar binnen. Bekijkt de kleppen en de sax rondom en komt vrij snel tot een oordeel. Mijn Grassi saxofoon is een beginnerssax. Niets meer en niets minder. Als hij hem reviseert dan gaat dat 800 euro kosten. Dat is even schrikken, want best veel. Zeker als je nagaat dat een goede beginnerssax van Yamaha 1050 euro kost.

VERSNAPERINGEN

Uiteindelijk lopen we dan ook met twee koffers de deur uit. In eentje mijn oude sax. In de andere een nieuwe Yamaha sax. Gelijk kopen vind ik teveel van het goede. Ik kies voor huur. In eerste instantie drie maanden, maximaal met nog eens drie maanden te verlengen. Bevalt het goed dan kan ik voor het einde van het half jaar huur besluiten de saxofoon alsnog te kopen. Ik betaal dan alleen het bedrag zonder zes maanden huur én de borg.

Direct naast de Saxofoonwinkel zit eetcafé De Zevende Hemel. We besluiten daar even te gaan zitten. Tijdens het nuttigen van de versnaperingen besluit in door te pakken. Ik meld me aan voor lessen bij de Zwolse Muziekschool. Iedere week op donderdagavond om half acht. Enkele minuten later is de aanmelding een feit en krijg ik per mail de bevestiging.

Eenmaal thuis besluit ik de nieuwe saxofoon gelijk uit te proberen. Voorzichtig monteer ik de verschillende onderdelen tot één geheel en blaas een paar keer een toonladder. Dat gaat voorzichtig maar prima. Ik ben benieuwd of ik mijn enthousiasme vasthoud en de rest van het schooljaar 34 weken achter elkaar muzieklessen ga volgen. Ik hoop van wel.

“Wat voor blogstrategie volg jij eigenlijk?”, werd mij vandaag gevraagd. Ik moest bekennen eerlijk gezegd geen strategie te hebben. Behalve dan dat ik elke dag blog. De ene keer duurt dat tien minuten. Een volgende keer schrijf ik een doorwrocht artikel waar ik een uur mee bezig ben.

Elke dag bloggen doe ik met een reden. Ik wil mijn ‘schrijfspier’ oefenen. Dat lukt het beste als je er regelmatig voor gaat zitten. Zo nu en dan een keer bloggen is voor mijn gevoel niet consequent genoeg. Je publiek moet immers ergens op kunnen vertrouwen.

BLOGGEN VOOR MEZELF

Qua vaste lezersschare valt het op dit moment overigens wel mee. Dagelijks trekken nieuwe posts zo’n 20 kijkers. . Uiteindelijk oplopend tot zo’n 40 lezers. Dat is niet bepaald een groot publiek. Toch vind ik dat prima zo. 

Bloggen doe ik immers voor mezelf. Niet om mezelf in de kijker te spelen. Zolang er niet al teveel lezers zijn ervaar ik bovendien geen prestatiedruk. Kan ik lekker freewheelen en mijn vorm zien te vinden. Waarbij ik in eerste instantie van plan was me uitsluitend tot tekst te beperken. Eendachtig de manier waarop auteur Jan van Mersbergen zijn blog puur op tekst richt.

IN CONCEPT KLAARZETTEN

Om alleen tekst op mijn blog te publiceren had ik zelfs een speciaal WordPress thema gekocht. Het thema Typology. Een layout dat aangeprezen wordt als minimalistisch en puur op tekst gericht. Toch kan ik met enige regelmaat niet de verleiding weerstaan er een foto of ander beeldmateriaal (zoals een ingesloten tweet) aan toe te voegen.

Degene die mij vroeg welke blogstrategie ik volg vertelde mij zelf een lijstje met mogelijke onderwerpen bij te houden. Om vervolgens niet meer dan één blog per dag te publiceren, maar er wel meerdere in concept klaar te zetten. Ik vind dat een goede strategie. Heb dat zelf ook wel eens geprobeerd. Het is namelijk ideaal om een concepttekst klaar te hebben staan als het je even een dag aan tijd of inspiratie ontbreekt. Volgens mij heb ik deze strategie zelfs al een keer op de blog over bloggen www.blogtrommel.com voorbij zien komen. 

IN MIJN BLOTE KONT STAAN

De inspiratie om weer te gaan bloggen kreeg ik overigens van auteur Jan van Mersbergen. Op een gegeven moment ging ik gewoon dagelijks even kijken waar hij nu weer over geblogd had. De teksten van Van Mersbergen enthousiasmeerden mij dusdanig dat ik me ook opgaf voor zijn schrijfcurus. Een hele leuke ervaring om wekelijks op dinsdagavond zo’n drie uur met een groepje van zo’n acht enthousiastelingen te schrijven. Maar ook elkaars pennenvruchten te beluisteren en zelf te lezen.

Wat ik nog het meest lastige vind is waarover te schrijven. Maatschappelijke onderwerpen, film en televisie gaan me het makkelijkste af. Zodra ik wat persoonlijkere verhalen schrijf voelt het een beetje alsof ik in mijn blote kont sta. Het voelt kwetsbaar. Ik wil ook niet dat dit blog een hoog lief dagboek gehalte krijgt. Toch spreken mij de persoonlijke verhalen van sommige bloggers wel aan. Misschien moet ik toch wat meer die schroom opzij zetten.

Vanavond een proefles saxofoon gehad. Maar liefst 32 jaar nadat ik als middelbare scholier ongeveer anderhalf jaar muziekles bij de Stedelijke muziekschool in Groningen. Regelmatig kijk ik met spijt terug op het feit dat ik na die anderhalve jaar gestopt ben. Tot twee keer toe ben ik ook weer opnieuw begonnen. Toch was ik die beide keren niet half zo enthousiast als dat ik nu ben.

Het was een aparte ervaring om nu met mijn eigen saxofoon weer een muziekschool binnen te stappen. Best wel onwennig. Ik had om 19.00 uur afgesproken stapte ik de ruimte binnen waar een grote tafel stond. Een soort wachtruimte annex kantine leek het. Een jonge vent met een gitaar kwam na mij binnen en liep door en verdween achter één van de twee deuren aan het eind van de ruimte waar ik mij bevond. Dus liep ik ook maar die kant op. 

ONGEDULDIG

Ik stond in een L-vormige smalle gang waar meerdere deuren op uitkwamen. Op iedere deur een naambordje met het woord studio en een cijfer. In de hoek een koffiemachine en een zithoekje bestaande uit twee stoelen en een klein bijzettafeltje. Netjes op tijd aanwezig was het bijna 19.00 uur. Niet wetende hoe nu verder besloot ik te proberen mijn docent te bellen. Er werd niet opgenomen. Wel hoorde ik achter één van de deuren een saxofoon. Gaf hij op dat moment les? Was hij zelf aan het inblazen?

Natuurlijk was ik veel te ongeduldig. Een paar minuten later kwam er een vrouw uit één van de studio’s en liep richting achterdeur naar buiten. Vanwege corona was er met zwart-gele tape een looprichting op de vloer aangegeven. Niet veel later kwam de docent naar buiten. Naar later bleek een jonge vent die vierdejaars student aan het conservatorium is. 

LEKKER SOEPEL

Na een korte kennismaking bekeek hij even mijn saxofoon en probeerde er op te spelen. Dat lukte niet. Er is overduidelijk iets mis met mijn sax. Revisie lijkt noodzakelijk. Naar ik heb begrepen kan een volledige revisie zo’n 600 euro kosten, terwijl de prijs voor een goede Yamaha saxofoon voor beginners ongeveer 1000 euro is.

Wat volgde was een korte oefening. Ik mocht de tweede saxofoon van de docent omhangen. Wat voelden deze kleppen allemaal lekker soepel aan. Vervolgens gingen we noot voor noot de toonladder bijlangs. Het ging verrassend goed. Ik wist de noten mooi lang aan te houden en speelde ze stuk voor stuk hartstikke zuiver. Net als fietsen verleer je dit soort dingen blijkbaar niet. Volgens de docent is het bereik van een alt-saxofoon zo’n tweeëneenhalve octaaf. Zo’n kwartiertje later had ik eerst een hele toonladder gespeeld. Om daarna – met gebruikmaking van de octaafklep – er een octaaf hoger een hele toonladder aan losse noten uit te persen.

MUZIEK IS EMOTIE

Het half uurtje proefles was voorbij voor ik er erg in had. Muziek is emotie. Muziek luisteren doet veel met me. Dat twee toonladders aan losse noten spelen me bijna zou doen stuiteren van enthousiasme had ik niet verwacht. Ik hoop dat reparatie van mijn eigen sax qua kosten meevalt, anders wordt het weer oppakken van deze hobby gelijk wel heel prijzig. Zeer binnenkort maar eens naar de gespecialiseerde saxofoonwinkel in Deventer. En me op zeer korte termijn maar eens opgeven voor saxofoonles. Wie weet waar dat allemaal nog toe leidt.

Vijf dagen geleden schreef ik een blog over de film Dog Day Afternoon. Op het idee kwam ik door een tweet van het twitteraccount @RetroNewsNow. Niet wetende dat dit account dag in dag uit tweets plaatst die passen in a voortdurende trip down to memory lane. In dit blogje de mij meest tot de verbeelding sprekende tweets. Een schat aan tv-programma’s, muziek en bioscoopfilms die de afgelopen decennia tussen 21 en 23 september het levenslicht zagen.

1. PREMIERE “DOG DAY AFTERNOON”

🎬 ‘Dog Day Afternoon’ starring Al Pacino, Charles Durning and Chris Sarandon premiered in theaters 46 years ago, September 21, 1975 pic.twitter.com/ZzmTKfyRaE— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 21, 2021

2. RELEASE “TAKE FIVE”

🎶The Dave Brubeck Quartet released ‘Take Five’ 62 years ago, September 21, 1959 pic.twitter.com/v6Csn0ircL— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

3. CHIC RELEASED “LE FREAK”

🎶Chic released their song ‘Le Freak’ 43 years ago, September 21, 1978 pic.twitter.com/YUGO4eMXQ1— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

4. POLITIESERIE “NYPD BLUE” GAAT IN PREMIERE

📺DEBUT: ‘NYPD Blue’ starring David Caruso and Dennis Franz premiered 28 years ago, September 21, 1993, on ABC pic.twitter.com/o239eSBVXW— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

5. SITCOM “ALF” VOOR HET EERST OP TV

📺 ‘ALF’ DEBUT (TV Guide, September 22, 1986) pic.twitter.com/S8ujlxc88m— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

6. SITCOM “FAMILY TIES” BEGINT

📺DEBUT: ‘Family Ties’ premiered 39 years ago, September 22, 1982, on NBC pic.twitter.com/64puxxzcAu— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

7. “CHARLIE’S ANGELS” KOMT VOOR HET EERST OP TV

📺DEBUT: ‘Charlie’s Angels’ premiered as a regular weekly series 45 years ago, September 22, 1976, on ABC pic.twitter.com/OJOUIsQ8r1— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

8. DE THRILLER “SEVEN” KOMT UIT IN DE BIOSCOOP 

🎬’Seven’ starring Brad Pitt and Morgan Freeman premiered in theaters 26 years ago today, September 22, 1995 pic.twitter.com/XkWfcFz41c— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 22, 2021

9. SITCOM “FRIENDS” WORDT VOOR HET EERST UITGEZONDEN

📺 ‘Friends’ DEBUT (TV Guide, September 22, 1994) pic.twitter.com/XRHQEQX1x3— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 23, 2021

10. SITCOM “ARCHIE BUNKER” IN PREMIERE

📺DEBUT: ‘Archie Bunker’s Place’ premiered 42 years ago, September 23, 1979, on CBS pic.twitter.com/FfqkMEWFcS— RetroNewsNow (@RetroNewsNow) September 23, 2021

Een weergaloze achtervolgingsfilm met in de hoofdrol een ongekend goede Gene Hackman als de bezeten rechercheur Popeye Doyle, dat is de film The French Connection uit 1971. Een rolprent die in 1972 maar liefst vijf oscars in de wacht wist te slepen.

NEW YORKSE VERKEER

Afgelopen zaterdag 9 oktober was het exact 50 jaar geleden dat de film in premiëre ging. Niet dat ik dat in mijn agenda heb staan hoor. Zo’n fanatiekeling ben ik nu ook weer niet. Nee, ik volg gewoon een twitteraccount die over dat soort triviale weetjes tweet.

Wel ben ik gelijk online even op onderzoek gegaan. Het blijkt dat de film slechts 1,5 miljoen dollar gekost heeft. Wat ik ook niet wist is dat de achtervolgingsscene zich grotendeels in het echte New Yorkse verkeer heeft afgespeeld. Niets afgezette straten en in scène gezette verkeersstromen. Nee, gewoon vijf blokken lang de stoplichten mogen bedienen maar daarna gewoon met 90 kilometer per uur door het dagelijkse verkeer heen denderen. Met een blauwe sirene op het dak om het verkeer enigszins te waarschuwen.

ABONNEMENT OP STREAMINGDIENST NOODZAKELIJK

In een interview met de producer van de bloedspannende politiethriller wordt ook nog verteld hoe ze New York zover kregen op een metrotrein te mogen filmen. Door ouderwets steekpenningen te betalen. 40.000 dollar en een enkele reis naar Jamaica. 

Voor de liefhebber die de film vandaag de dag nog willen zien is een abonnement op de streamingdienst Disney + noodzakelijk. Daar kan je ‘m kijken. Op Amazons Prime Video is de tweede French Connection te zien. Die zou ik echter overslaan omdat deze film vele malen slechter is dan het origineel.

Gene Hackman ontvangt in 1972 de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol. Dit is zijn acceptance speech.

De volledige 8 minuten durende achtervolging nog eens op je gemak bekijken? Dat kan dankzij YouTube.

Filmrecensie uit 1971 van de vermaarde Amerikaanse recensent Roger Ebert.

De internetpagina op Oscars.org die volledig geweid is aan de grimmige politiefilm die trendsettend zou zijn.

“Waar heb ik net twee uur naar zitten kijken?”, denk ik als de titelrol van de Sam Mendes film 1917 begint. Ik weet het niet. In de marketingstorm die de film aankondigde werd vooral benadrukt hoe knap het was dat de film in vrijwel één take was opgenomen. Dat het een cinematografisch hoogstandje was. Maar inhoudelijk?

Er gebeurt voor mijn gevoel inhoudelijk niet veel. Ook al is er een best indrukwekkende sterfscene en ook al zit de hoofdrolspeler er uiteindelijk helemaal doorheen. Sommige scenes zijn ook ronduit smerig en gruwelijk. Nee, ik zal niet verklappen welke. Je wil misschien zelf de film nog zien. Toch voel ik me na afloop bekocht. De film raakt me emotioneel niet. Het blijft allemaal nogal oppervlakkig. Bovendien wordt het einde bijna plichtmatig afgeraffeld.

Er zijn oorlogsfilms die veel meer weten te overtuigen. Zowel films over de Eerste als over de Tweede Wereldoorlog. Uitermate indrukwekkend is bijvoorbeeld de verfilming van het boek ‘Im Westen nichts neues’ gescheven door Erich Maria Remarque. Vooral de verfilming uit 1930 is een stilmakende aanklacht tegen oorlog (IMDb, publiek: 8,1, critici: 9,1). Daarbij vergeleken was de re-make met Ernest Borgnine uit 1979 maar een slap aftreksel van de film uit 1930.

Heeft Mendes met 1917 misschien teveel geleund op wat er technisch allemaal mogelijk is? Misschien wel. Dat techniek een regisseur niet in de weg hoeft te staan blijkt wel uit een film als bijvoorbeeld ‘Saving Private Ryan’. Vooral de eerste minuten zijn te gruwelijk voor woorden. Hier stond datgene wat technisch allemaal mogelijk was overduidelijk ten dienste van de film. Je maag draait bij bepaalde scenes bijna om. Het kost bijna moeite om te kijken. De gefilmde werkelijkheid is bijna net zo gruwelijk als de echte werkelijkheid. 

Bij een film als ‘Saving Private Ryan’ staat de techniek het verhaal niet in de weg. De techniek ondersteunt het verhaal. Ook bij films als ‘Schindler’s List’ en Roman Polanski’s ‘The Pianist’ is dat het geval. Alledrie de films weten de kijker emotioneel diep te raken. Iets wat James Bond regisseur Mendes met zijn ‘1917’ niet gelukt is. In ieder geval niet bij mij.

De trailer van de film ‘Im Westen nichts neues uit 1930. Slechts 12 jaar nadat de vier jaar durende Eerste Wereldoorlog eindigde.

Vanmiddag stuitte ik op een tweet van Volkskrant techredacteur Laurens Verhagen die een hoorcollege tipte van de universiteit in Gent. Een uitermate interessant college over complotdenken. Absoluut het kijken waard. Oordeel zelf maar.

Een online hoorcollege over complotdenken aan de Universiteit van Gent.