RubriekAlgemeen

Ik ben verbaasd. De overheid dringt er bij scholieren en studenten op aan zich twee keer per week te onderwerpen aan een sneltest. Preventief dus oftewel zonder dat je corona gerelateerde klachten hebt. Dan kun je immers voorkomen dat een besmet iemand een brandhaard veroorzaakt en de hele opleiding veel verder van huis is.

Dus verwacht ik dat het je als student makkelijk gemaakt wordt om jezelf twee keer per week aan een zelftest te onderwerpen. Niks blijkt echter minder waar. Bestel je de zelftesten via de site www.zelftestonderwijs.nl dan krijg je het bericht dat de levertijd 3 tot 7 dagen duurt. 3 tot 7 dagen! Bovendien krijg je per keer maar liefst vier testen toegestuurd.

Dat betekent dus dat je alleen twee keer per week een sneltest kunt doen als je iedere week opnieuw inlogt en een nieuwe bestelling voor vier zelftesten plaatst. Is het nou echt zo moeilijk gelijk voor drie maanden testen toe te sturen? Zoals een apotheek je voor drie maanden aan medicijnen meegeeft als een (huis)arts je medicatie voorschrijft.

Naschrift:
Terwijl ik dit schrijf lees ik op nos.nl dat er miljoenen zelftesten naar basisscholen gaan. Mooi. Dat scheelt. Nu alleen ook nog even zelftesten naar MBO, HBO en universiteit sturen en studenten die zelf testen bestellen er per bestelling meer stuks toesturen.

Vandaag twitterde ik onderstaand bericht:

Het is weer eens zover. Zit qua social media op een verzadigingspunt. Qua nieuws ook een beetje. Best lastig als je nieuwsjunk bent zoals ik. Toch ga ik proberen weer wat meer afstand te nemen. Vrolijk word je niet van alle onheilstijdingen. Later! Heb lief. De rest is ruis.

Op historische momenten is de veelgehoorde vraag of je nog weet waar je op dat moment was. Van de aanval op het World Trade Center weet ik het precies. Ik reed toen op de A28, van Arnhem naar Zwolle. Vroegtijdig vertrokken uit de vergadering van de ondernemingsraad op weg naar het eerste college journalistiek van de dat jaar begonnen deeltijdopleiding. Maar waar ik was op 9 november 1989? Geen idee.

Wel weet ik nog hoe indrukwekkend ik het moment vond waarop Oost-Duitsers massaal naar de zwaar bewaakte betonnen Berlijnse muur liepen. Dronken van vreugde de muur beklommen. Dit symbool van onderdrukking met mokers te lijf gingen. 

De muur die in 1961 gebouwd werd. De muur die zo’n naargeestig symbool was gedurende mijn hele jeugd. Geen moment hield ik als tiener voor mogelijk dat de scheiding tussen Oost- en West-Europa zou komen te vervallen. Dat we zonder grenscontrole vrij naar Tsjechië konden reizen. Tot ik vol ongeloof zag hoe de muur viel en Duitsland verenigd werd.

Mensen die nu moord en brand schreeuwen over de medisch apartheid en het tot paria verworden van de ongevaccineerden zouden zich eens moeten verdiepen in de verschrikkingen van de echte apartheid. Of de film ‘Das leben der anderen‘ moeten kijken. Misschien dat dan het kwartje eens valt dat de huidige coronamaatregelen zich totaal niet laten vergelijken met hoe het er in echte dictatoriale regimes aan toe gaat.

Drie kwartier durende documentaire van das zweite deutsche fernsehen (ZDF) over waarom de Berlijnse muur moest vallen.

Al langere tijd bestaat het vermoeden dat de social media giganten als Facebook en Youtube gebruiken mensen doet radicaliseren. Er is ook een term voor; down the rabbit hole, ontleent aan de titel van het eerste hoofdstuk van het boek Alice in Wonderland. Volgens deze theorie wordt iemand steeds verder een complottheorie ingetrokken doordat steeds extremere berichten voorgeschoteld worden. Omdat het voor deze bedrijven maar één ding belangrijk is; zo lang mogelijk op hun website blijven rondhangen.

HAAT, DESINFORMATIE EN POLITIEKE ONRUST

Als fervent twitteraar valt het me ook op hoe ontzettend sterk de stroom aan bizarre fake news berichten zijn die mensen rondpompen door zich suf te retweeten. Ik word er zo chagrijnig van dat ik rücksichtslos iedereen die zich daaraan bezondigt blokkeer. Heb geen zin mijn tijdlijn te laten verzieken door dat soort lui.

Dat social mediabedrijven mede verantwoordelijk zijn voor de verregaande radicalisering van hun gebruikers was tot voor kort een onbevestigd vermoeden. Tot anderhalve maand geleden een voormalig medewerker van Facebook aan de bel trok en een klacht indiende bij de autoriteiten. Volgens haar zorgt het beleid van haar voormalig werkgever ervoor dat haat, desinformatie en politieke onrust versterkt wordt. Als bewijs nam de klokkeluider duizenden pagina’s aan interne Facebook documenten mee.

Facebook klokkenluider Frances Haugen in het CBS programma 60 minutes.

REL ROND WHATSAPP

Dit is niet de eerste keer dat Facebook in opspraak komt. Zo was er ook de rel rond het verzamelen van data door het bedrijf Cambridge Analaytica, waardoor het mogelijk was mensen die mochten stemmen voor het Brexit referendum op microniveau te bestoken met informatie. Een nog niet eerder vertoonde manier van beïnvloeding van kiezers.

En wat te denken van de rel rond de aangekondigde verandering van de gebruikersvoorwaarden van Whatsapp. Waardoor het platform niet meer op zichzelf stond maar daarmee verzamelde gebruikersdata door Facebook met andere bedrijven mocht worden gedeeld. Deze aankondiging was voor mij de reden over te stappen van Whatsapp naar Signal en mijn Whatsapp account volledig te verwijderen. Facebook en Instagram heb ik daarentegen nog niet verwijderd. Nog niet definitief althans. Ik heb de accounts al wel eens opgezegd maar na een tijdje me toch weer opnieuw ingeschreven.

FEIT EN FICTIE

In het verlengde van dit brekende nieuws van de laatste dagen las ik vandaag de Machiavellilezing van schrijfster Roxanne van Iperen. Een uitermate interessant betoog over hoe het vertrouwen van de burgers weer hersteld kan worden. Door de instituties en de waarheid te koesteren. Volgens van Iperen worden door kwaadwillende leiders bewust verschillende versies van de waarheid verkondigt. Zodat er voor de burgers geen gedeelde waarheid, geen gedeelde realiteit meer is. Is die er wel dan willen mensen immers een gedeelde oplossing zoeken. Is die er niet dan bestrijden de ‘zij’ en de ‘wij’ elkaar te vuur en te zwaard en lijkt er in de maatschappij een soort loopgravenoorlog te zijn ontstaan. Volgens de Facebook klokkenluider met de sociale media als versterker.

Tijdens mijn stage bij de KRO-NCRV ben ik aanwezig geweest bij de jaarlijkse KIM lezing, die dat jaar gehouden werd door Russisch-Britse schrijver/journalist Peter Pomerantsev. Hij hield een uitermate interessant betoog over hoe volgens hem momenteel een informatieoorlog woedt die de democratie ernstig bedreigt. Het Cambridge Analytica schandaal was net achter de rug. De bestorming van het Capitool in Washington op 6 januari 2021 zou toen waarschijnlijk nog voor onmogelijk zijn gehouden. Volgens Pomerantsev is het noodzakelijk dat de sociale media verregaand vanuit de overheid gereguleerd wordt.

Peter Pomerantsev kwam in VPRO’s Tegenlicht uitgebreid aan het woord over de informatieoorlog en wat hiertegen te doen is.

Over het algemeen heb ik een hekel aan programma’s die volgens het keurslijf van een onwrikbaar format zijn gemaakt. Programma’s zoals ‘Uitstel van Executie’ of ‘Kijken met Kopen’. Zie je één aflevering dan zie je ze allemaal. Het Omroep Max programma ‘Van onschatbare waarde’ is ook een programma met een vast format. Toch kijk ik daar wel graag naar.

Ik denk dat het komt omdat ‘Van onschatbare waarde’ sneller is. Niet een uitzending lang over een stel dat een huis zoekt, maar lekker snappy meerdere verkopers in één uitzending die hun spullen bij vier verschillende potentiële kopers aanbieden. Het is bovendien ook minder oppervlakkig omdat je ook niet iets van allerlei kunstvoorwerpen opsteekt.

Zelf heb ik een houten kist met een complete verzameling Rembrandtmunten gehad. Het was een erfenis van mijn opa die vroeger munten verzamelde. Jarenlang heeft het bij mij op zolder gestaan. Hoewel ik meer waarde hecht aan de herinnering aan overleden dierbaren dan aan hun spullen, vond ik het moeilijk om er afstand van te doen. Moeilijker dan gedacht.

Toch besloot ik in 2019 de muntenverzameling te verkopen. Tijdens een stage bij het NPO Radio 1 programma Reporter Radio was ik zo enthousiast over het radiomaken geworden dat ik eigen apparatuur wilde hebben. Apparatuur die ik op dat moment niet zelf kon betalen. Dus zocht ik op Google naar een opkoper en verkocht de munten. Op dat moment troostte mij de gedachte dat mijn opa het vast een goed doel had gevonden zelf opnameapparatuur te kopen.

Ik kocht er uiteindelijk onder andere een Zoom H5 recorder en een goede Beyerdynamic microfoon voor. Fijne apparatuur waarmee ik twee studieopdrachten voor de opleiding Journalistiek de opnames ‘Biologische kip‘ en ‘Hoe nu verder?‘ Het is echt een feest om dit met je eigen apparatuur te doen. Van het plan om zelf te gaan podcasten is – inmiddels twee jaar later – nog steeds niets terechtgekomen. Da’s jammer. Maar ja, wat niet is kan nog komen natuurlijk.

Eén van de leuke dingen van Spotify is dat je heel laagdrempelig met nieuw materiaal geconfronteerd wordt. Zoals laatst met het nieuwste album ‘Future Past’ van Duran Duran. Wat is dat een ijzersterk album.

Een titel als ‘Future Past’ doet bijna suggereren dat de toekomst van Duran Duran achter hen ligt. Niets is minder waar. Vanaf het eerste nummer ‘Invisible’ zit ik er weer helemaal in. Alsof ze nooit weggeweest zijn.

Hoewel ik in de hoogtijdagen nooit echt een fan van Duran Duran ben geweest doet dit album wel weer erg denken aan de band van toen. Iets wat ze zelf blijkbaar ook zo ervaren, gelet hun uitspraak op het instagramaccount van de band. “Future Past is een stijlvol album met een knipoog naar onze hoogtijdagen”

Zes jaar na hun vorige album ‘Paper Gods’ dus weer een nieuw album. 51 minuten muziek waar volgens mij overigens goed de invloed van discogrootheid Giorgio Moroder in te herkennen is.

P.S. Eerlijk gezegd vond ik ‘Paper Gods’ nog beter dan dit uitermate goede album. Duran Duran is terug van weggeweest en heeft een mooie toekomst voor zich. 

Zojuist in het donker teruggereden vanuit Amstelveen naar Zwolle. Het weer was slecht. Continu regen. De weg donker want grotendeels onverlicht. Toch bleef ik fris en fruitig. Dat is wel eens anders geweest. Jaren geleden hield ik het niet langer vol dan 45 minuten lang auto te rijden. Na die drie kwartier werd ik ontzettend slaperig en moest aan de kant van de weg staan rusten.

Ik wist dat ik ‘s nachts behoorlijk hard snurkte. Dat was op mijn twintigste al zo. Wat ik heel lang niet geweten heb is dat ik leed aan slaapapneu. Pas zo’n vijf jaar geleden werd dat duidelijk. In voorbereiding op mijn gastric bypass operatie moest ik 24 uur met een meetkastje rondlopen en slapen. Dikke mensen hebben immers vaak apneu. En apneu kan een risicoverhogende factor zijn bij een operatie. Een paar weken later kwam het verlossende woord. Ik had slaapapneu en ook geen klein beetje.

CPAB

Ik had zo’n 31 ademstops per uur. De langste ademstop duurde maar liefst 70 seconden. Zo lang kan ik zelfs met het onderwater zwemmen mijn adem niet inhouden. De apneu bleek zelfs zo ernstig te zijn dat autorijden verboden was. Dat blijkt bij meer dan 15 ademstops per uur niet meer te mogen. Het werd me wel ineens duidelijk waarom ik zo snel zo zwaar vermoeid was bij het autorijden.

Ik kreeg direct na mijn consult bij de longarts een CPAB mee. Een apparaat waar een masker bij zit dat je ‘s nachts op je hoofd zet. Een kapje gaat volledig over je neus. Om vervolgens vrij hard lucht naar binnen te blazen. Veel mensen kunnen er niet tegen. Ze vinden het beklemmend zo’n ding op hun hoofd te hebben. Vinden het naar die lucht naar binnen geblazen te krijgen. Zelf hoefde ik er geen moment aan te wennen. Vanaf dag één ging het prima.

SLAAPONDERZOEK

Dat slaapapneu best wel ingrijpend is ontdekte ik nadat ik een paar weken het masker ‘s nachts gedragen had. Ik was iedere ochtend veel uitgeruster en vele malen fitter dan voorheen. De grootste verandering was misschien wel dat ik me mentaal ook veel fitter voelde. De zwaarmoedigheid die ik door de dagelijkse vermoeidheid ervoer was als donderslag bij heldere hemel verdwenen.

Als ik eerder had geweten hoe groot de invloed van slaapapneu is had ik het slaaponderzoek veel eerder gedaan. Was ik veel eerder ‘s nachts met een CPAB apparaat gaan slapen. Er gaat immers niks boven een gezondere geest in een fitter lijf.

Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Voor velen tijd om een blik terug te werpen op wat geweest is. Ik ben daar in ieder geval wel gevoelig voor. Als ik nu terugblik dan speelt corona daarbij een grote rol.

In februari 2020 maakte ik met mijn zoon onze eerste (en tot nu toe enige) podcast. We hadden het toen onder andere over de ontwikkelingen bij Wie is de Mol, het nieuwste album van Eminem én hoe Covid-19 toesloeg in het Chinese Wuhan. Wij verbaasden ons over de laconieke houding van de rest van de wereld. Alsof zo’n virus onze kan niet kon opkomen.

LOCKDOWN

Ondertussen reisde ik voor mijn werk door heel Nederland. Nieuwsjunk als ik ben volgde ik de ontwikkelingen op de voet. Een collega waarmee ik veel op pad was deelde mijn zorgen. Hij had zelfs al mondkapjes en desinfecterende gel gekocht, voor het geval het straks uitverkocht zou zijn. Op 27 februari keek ik op mijn hotelkamer naar de NOS uitzending waarin minister Bruins live het briefje overhandigd kreeg waarop stond dat Nederland haar eerste covid-19 patiëntin isolatie had geplaatst. Ik was toen in Tilburg. Had diezelfde dag nog op een paar honderd meter afstand van het Elisabeth-TweeSteden ziekenhuis gewerkt.

De maanden tussen het oplaaien van het virus in China en de eerste patiënt in Nederland had ik vooral veel in Limburg en Brabant gewerkt. Zelf gevrijwaard blijven het virus leek me nog een hele opgave. Toch maakte ik me meer zorgen over mijn financiën dan over mijn gezondheid. Zou er een lockdown komen dan lag je er als Fase A uitzendkracht natuurlijk als eerste uit. De loondoorbetalingsregeling NOW was vooral goed voor mensen met een vast dienstverband. Als uitzendkracht had je maximaal drie maanden WW. Hoe blijf je je hypotheek betalen in een tijd waarin een wereldwijde gezondheidscrisis zich aandient die massawerkloosheid tot gevolg heeft?

13 maart was het zover. Een lockdown werd afgekondigd. Van het ene op het andere moment zat ik thuis. Gelukkig sprak mijn werkgever uit mij na de lockdown weer aan het werk te willen hebben. Daardoor kreeg ik toch een uitkering volgens de NOW regeling. Dat was een pak van mijn hart. 

AFSTUDEERPRODUCTIE

Na de eerste lockdown heb ik inderdaad weer een paar maanden kriskras door Nederland gereden om bij grote zakelijke contractanten de tv’s van het analoge naar het digitale signaal om te zetten. De sfeer was enorm veranderd. Waar we eerst overal hartelijk welkom waren was het nu moeilijk binnen te komen en ons werk te doen. Ook was er veel minder werk. Zo’n tweederde van mijn oude collega’s besloten niet weer terug te komen. Met een klein kernteam werden de werkzaamheden weer opgestart.

Ondertussen deed ik ook nog mijn opleiding journalistiek die ik in 2018 weer opgepakt had. Juist rond deze tijd zou ik mijn opleiding met het maken van een afstudeerproductie afronden. Het moest een podcast worden. Plan was het land rond te rijden en mensen te interviewen. Twee interviews kon ik nog live op lokatie maken. Daarna moest ik teruggrijpen op het telefonische interview. Een noodgreep. Onder het motto beter iets dan niets. Afstuderen op het hoogtepunt van de coronacrisis heeft iets onwerkelijks. Op 27 augustus 2020 studeerde ik af.

Nadat de eerste lockdown ervoor gezorgd had dat het aantal besmettingen enorm was teruggedrongen zagen we langzaamaan het aantal positieve tests weer toenemen. Waarmee bij mij ook de onrust toenam. Met mijn werk zaten we in een kwetsbare opstartfase. Of ik bij een tweede lockdown weer doorbetaald zou worden durfde ik te betwijfelen. Wat zou een baan zijn die coronaproof is? Ik kwam uit op bron- en contactonderzoeker. Werk wat me bovendien ook erg interessant en dankbaar leek te zijn. Wat is er nou mooier dan een substantiële bijdrage te leveren in het bestrijden van de coronacrisis?

RAZENDSNEL OPGESCHAALD

Op 22 augustus 2020 begon ik als bron- en contactonderzoeker. Met 19 andere nieuwe BCO’ers betrokken we het pand waar in Zwolle vroeger Zilveren Kruis zat. Het kantoormeubilair was er. De koffieautomaten moesten nog geregeld worden. Dus redden we ons in eerste instantie met een Senseo apparaat die de manager van huis had meegenomen. Het was overduidelijk pionieren.

We kregen een degelijke opleiding van GGD Artsen uit Brabant. Moesten echter al snel volop aan de bak omdat de besmettingscijfers fors aan het oplopen waren en het bron- en contactonderzoek razendsnel werd opgeschaald. De organisatie waar ik voor werkte groeide binnen drie maanden naar 800 medewerkers!

Wat mij het meest demotiveerde was dat de overheid het bron- en contactonderzoek niet gebruikte op de manier waarop zou moeten. In Duitsland richtte men zich op het aantal besmettingen zo laag mogelijk houden. Zelfs als nul niet haalbaar was moest door degelijk bron- en contactonderzoek het aantal besmettingen daar zo laag mogelijk worden gehouden. In Nederland daarentegen stuurde men op aantal IC opnamen. Alles gericht op het voorkomen van een zorginfarct. Het rondwaren van het virus werd minder erg gevonden, waardoor het bron- en contactonderzoek niet het gewicht kreeg dat het zou moeten krijgen.

TRAINER

Toch had ik die zeven maanden voor geen goud willen missen. Ik kreeg namelijk de kans om mijn talenten optimaal te benutten. Drie weken nadat ik opgeleid was tot BCO’er werd er uit de eerste groep (wij noemden ons zelf de pioniers) een aantal coaches geworven. Nadat de nieuwe instroom een tweedaagse training had gekregen moesten ze in groepen van zo’n 20 tot 40 man drie dagen training on the job krijgen. Een training die begeleid werd door een aantal coaches. Ik werd één van die coaches.

Weer een aantal weken later werd ik gevraagd trainer te worden. Voor nieuwe BCO’ers hun training on the job kregen doorliepen ze een tweedaagse training. In eerste instantie één dag online en één dag op kantoor. Later volledig online en op afstand. Al met al heb ik het voorrecht gehad enkele honderden nieuwe BCO’ers op die manier een tweedaagse online training te geven.

Naarmate het aantal besmettingen weer afnam bekroop mij het idee dat dit BCO werk geen lang leven meer beschoren kon zijn. Ik besloot weer eens vacatures te gaan kijken en kwam de vacature voor mijn huidige baan tegen; klantenservicemedewerker bij het Kadaster. Doordat een ex collega en twittercontact een goed woordje voor me deed werd ik daar aangenomen. 22 februari 2021 was mijn eerste werkdag.

KEER OP KEER AFGEWEZEN

Inmiddels zijn we alweer 8 maanden verder. Het werk bevalt me prima. Wel is het een gekke tijd om bij een organisatie als het Kadaster te werken. We hebben immers niet alleen een coronacrisis maar ook een wooncrisis. Zal het tijdens deze wooncrisis langere tijd druk genoeg blijven? Of loopt de woningmarkt zo vast dat ook het werk bij de klantenserviceafdeling van het Kadaster stukken minder gaat worden? 

Had ik ondertussen niet liever in de journalistiek gewerkt? Ik heb immers niet voor niets alsnog die opleiding afgerond. Eerlijk gezegd alleen met de ideale baan. Waarbij ik in loondienst bijvoorbeeld onderzoeksjournalistiek werk zou kunnen doen. Ja, ik heb regelmatig op vacatures gereageerd maar werd keer op keer afgewezen. Niet zo gek ook natuurlijk. Ze zien me al aankomen met mijn 52 jaar. Freelancen dan? Nee, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Dat is me te onzeker. Dat vergt teveel gedoe zoals het vinden van potentiële opdrachtgevers en het pitchen van onderwerpen. Ik heb dat simpelweg niet in me.

Waar ik me gedurende deze coronacrisis nog het meest over verbaas is dat we niet veel eensgezinder de crisis bestrijden. Dat er vooral uit extremistische en rechts-extreme hoek veel tegengas gegeven wordt. Dat verstandige goed opgeleide mensen ineens anti-vaxxer zijn. Niet meer openstaan voor feiten. Voor degelijke, wetenschappelijke informatie. Daarentegen wel de meest bizarre complottheorieën en fake news rondpompen op social media. Dat de sfeer enorm verhardt. Men lijkt niet meer naar elkaar te luisteren en de toon lijkt steeds agressiever en extremer te moeten worden. Er zou met de invoering sprake zijn van medische apartheid, van een tweedeling in de maatschappij en van een dictatuur. Volgens sommige tegenstanders van de coronamaatregelen is het vaccin te snel ontwikkeld en is het nu echt oorlog. De opruiende en onverzoenlijke woorden zijn ronduit verontrustend.

VEEL MINDER VATBAAR

Het erge is ook dat de tweespalt die er ontstaan is zelfs tot verregaande onenigheid binnen families lijdt. Dat mensen niet meer voor elkaar openstaan en elkaar zelfs de tent uitvechten. Dat familie, vrienden of kennissen het contact met elkaar verbreken omdat het redelijke gesprek waarin je elkaar ergens halverwege nog weet te vinden niet meer mogelijk is. Dat vind ik misschien nog wel het meest bizarre van deze hele crisis.

Eén ding moet ik de vaccinweigeraars nageven. Teveel mensen die gevaccineerd zijn leven nu alsof niets hen of de ander meer kan raken. Ja, je bent als gevaccineerde véél minder vatbaar voor het virus. Doordat de kans besmet te raken een factor twintig kleiner is kan je de ander ook veel minder snel besmetten. Maar dat betekent niet dat je als gevaccineerde de basisregels maar aan je laars moet lappen. Dat je niet besmet kunt raken. Dat je een ander niet alsnog kunt besmetten.

Meer dan ooit zouden juist ook gevaccineerden bij corona gerelateerde klachten een test moeten doen. Niet alleen bij het opkomen van de klachten, maar ook op de vijfde of zesde dag als je klachten erger worden. Corona heeft immers een incubatietijd van 2 tot 14 dagen waarbij je pas op de 5e of 6e dag klachten krijgt en voldoende virusload hebt om positief getest te worden. Een negatieve test op dag 1 wil dus niet zeggen dat je geen corona hebt. Kan best betekenen dat je vier of vijf dagen later alsnog positief test. 

Ondertussen neemt het aantal besmettingen weer fors toe. We zitten nu dagelijks op meer dan 12000 positieve tests. Net zoveel als op een gegeven moment op het hoogtepunt van de crisis in december 2020. Terwijl – in tegenstelling tot toen – maar liefst 84% volledig gevaccineerd is. Dachten we met een behoorlijk hoge vaccinatiegraad alles weer behoorlijk onder controle te hebben, niets lijkt minder waar te zijn. 

Wat dat betreft ben ik benieuwd wat een terugblik eind 2022 voor nieuwe inzichten brengt.

Alweer jaren geleden kocht ik een digitale spiegelreflexcamera. Nog steeds een prima toestel, maar ondertussen hebben de ontwikkelingen alles behalve stilgestaan. Dat bleek wel weer toen ik met mijn zoon onlangs naar de lancering van de Canon EOS R3 keek.

Wat is de Canon EOS R3 een beest van een camera. De resolutie is weliswaar lager dan de al op de markt verkrijgbare R5, maar kan daarentegen fotograferen met een snelheid van 30 frames per seconde. Ongekend snel. Ook spreekt de manier waarop je scherp kan stellen enorm tot de verbeelding. Gewoon door in de zoeker het onderwerp te kijken. Een techniek die Canon in de jaren ‘90 al eens geprobeerd schijnt te hebben. Met de toegenomen rekencapaciteit en snelheid van de hedendaagse chips is het nu wel mogelijk deze scherpsteltechniek succesvol toe te passen.

FULL FRAME

De prijs van de nieuwe Canon EOS R3 is helaas allesbehalve een vriendelijk consumentenprijsje. Voor het lieve bedrag van 6100 euro kan je heel veel andere leuke dingen kopen. Als je het bedrag überhaupt al op kunt hoesten. Nee, dan kostte mijn spiegelreflexcamera met zo’n 600 euro maar een fractie van wat voor de R3 gevraagd wordt.

Zelf ben ik erg gecharmeerd van de Canon RP. De eerste systeemcamera met full frame lens voor niet 5000 maar ‘slechts’ 1100 euro. Zijn grotere broer de Canon R kost zo’n 1800 euro. Bijkomend voordeel bij zowel de RP als de R is dat je met een speciale mount ook de lenzen van mijn huidige spiegelreflex kunt gebruiken.

REVIEWS OP YOUTUBE

Beperk je jezelf tot de range Canon camera’s dan valt kiezen nog mee. Neem je ook andere merken zoals Nikon en Sony mee in het vergelijkend warenonderzoek dan ga je door de bomen echt het bos niet meer zien. De keuzestress slaat dan pas echt goed toe.

Om ons goed te oriënteren bekijken we ook allerlei reviews op YouTube. Van Nederlandse winkelketens zoals Mediamarkt, KameraExpress en CameraNu tot en met Amerikaanse en Engelse reviews. Er tekent zich inmiddels een lichte voorkeur voor de Canon RP af.

Welke camera zou jij kiezen als je toe was aan een nieuwe?

Jaren geleden ontdekte ik via via het fenomeen NaNoWriMo, wat staat voor National Novel Writing Month. Ieder jaar in November kan je weer meedoen aan de uitdaging een verhaal te schrijven van 50.000 woorden. Zeg maar gerust een heus boek.

Uitgaande van het feit dat er zo’n 400 woorden op een A4’tje passen heb je met 50.000 woorden zo’n 125 A4 pagina’s volgeschreven. Doe je dat in de 30 dagen tellende maand november dan schrijf je maar liefst 1666 woorden per dag. Of dat allemaal even publicabel is aan het eind van de maand valt te bezien. Een serieus boek schrijven vergt wel wat meer inspanning lijkt mij.

ENTHOUSIASME

Hoe dan ook, het idee spreekt me enorm aan. Zoveel dat ik al op 31 oktober 2010 een profiel voor mezelf aanmaakte op nanowrimo.org. Zoals zo vaak was mijn enthousiasme enorm. Daar bleef het alleen ook bij. De afgelopen elf jaar heb ik geen enkele keer serieus aan Nanowrimo meegedaan. 

Dit jaar ga ik voor het eerst proberen de daad bij het woord te voegen. Waarom? Omdat ik de afgelopen jaar aardig wat schrijfervaring heb opgedaan. Maar ook omdat ik qua zelfvertrouwen gegroeid ben. Inmiddels heb ik mijn opleiding journalistiek afgemaakt, verschillende freelanceklussen gehad, een serieuze schrijfcursus gevolgd en aardig wat geblogd. Ook al zijn met name de oudere blogs allemaal weer gewist. Zelfs als ik aan het eind van de maand november geen 50.000 woorden op papier gezet heb zal ik met tevredenheid terugkijken. Omdat ik toch serieus een poging gewaagd heb.