Gadgetsgek. Heeft notitieboekjes- en pennentik. Trots op zijn zoon. Na 31 jaar afgestudeerd aan opleiding journalistiek. Nieuwsjunk. Klantenservicemedewerker.
Ik ben verbaasd. De overheid dringt er bij scholieren en studenten op aan zich twee keer per week te onderwerpen aan een sneltest. Preventief dus oftewel zonder dat je corona gerelateerde klachten hebt. Dan kun je immers voorkomen dat een besmet iemand een brandhaard veroorzaakt en de hele opleiding veel verder van huis is.
Dus verwacht ik dat het je als student makkelijk gemaakt wordt om jezelf twee keer per week aan een zelftest te onderwerpen. Niks blijkt echter minder waar. Bestel je de zelftesten via de site www.zelftestonderwijs.nl dan krijg je het bericht dat de levertijd 3 tot 7 dagen duurt. 3 tot 7 dagen! Bovendien krijg je per keer maar liefst vier testen toegestuurd.
Screenshot van het antwoord op de veelgestelde vraag hoeveel testen je per keer kunt bestellen. Bron: www.zelftestonderwijs.nl
Dat betekent dus dat je alleen twee keer per week een sneltest kunt doen als je iedere week opnieuw inlogt en een nieuwe bestelling voor vier zelftesten plaatst. Is het nou echt zo moeilijk gelijk voor drie maanden testen toe te sturen? Zoals een apotheek je voor drie maanden aan medicijnen meegeeft als een (huis)arts je medicatie voorschrijft.
Naschrift
Terwijl ik dit schrijf lees ik op nos.nl dat er miljoenen zelftesten naar basisscholen gaan. Mooi. Dat scheelt. Nu alleen ook nog even zelftesten naar MBO, HBO en universiteit sturen en studenten die zelf testen bestellen er per bestelling meer stuks toesturen.
Het is weer eens zover. Zit qua social media op een verzadigingspunt. Qua nieuws ook een beetje. Best lastig als je nieuwsjunk bent zoals ik. Toch ga ik proberen weer wat meer afstand te nemen. Vrolijk word je niet van alle onheilstijdingen. Later! Heb lief. De rest is ruis.
Op historische momenten is de veelgehoorde vraag of je nog weet waar je op dat moment was. Van de aanval op het World Trade Center weet ik het precies. Ik reed toen op de A28, van Arnhem naar Zwolle. Vroegtijdig vertrokken uit de vergadering van de ondernemingsraad op weg naar het eerste college journalistiek van de dat jaar begonnen deeltijdopleiding. Maar waar ik was op 9 november 1989? Geen idee.
Wel weet ik nog hoe indrukwekkend ik het moment vond waarop Oost-Duitsers massaal naar de zwaar bewaakte betonnen Berlijnse muur liepen. Dronken van vreugde de muur beklommen. Dit symbool van onderdrukking met mokers te lijf gingen.
De muur die in 1961 gebouwd werd. De muur die zo’n naargeestig symbool was gedurende mijn hele jeugd. Geen moment hield ik als tiener voor mogelijk dat de scheiding tussen Oost- en West-Europa zou komen te vervallen. Dat we zonder grenscontrole vrij naar Tsjechië konden reizen. Tot ik vol ongeloof zag hoe de muur viel en Duitsland verenigd werd.
Mensen die nu moord en brand schreeuwen over de medisch apartheid en het tot paria verworden van de ongevaccineerden zouden zich eens moeten verdiepen in de verschrikkingen van de echte apartheid. Of de film ‘Das leben der anderen‘ moeten kijken. Misschien dat dan het kwartje eens valt dat de huidige coronamaatregelen zich totaal niet laten vergelijken met hoe het er in echte dictatoriale regimes aan toe gaat.
Drie kwartier durende documentaire van das zweite deutsche fernsehen (ZDF) over waarom de Berlijnse muur moest vallen.
Eén van de leuke dingen van Spotify is dat je heel laagdrempelig met nieuw materiaal geconfronteerd wordt. Zoals laatst met het nieuwste album ‘Future Past’ van Duran Duran. Wat is dat een ijzersterk album.
Een titel als ‘Future Past’ doet bijna suggereren dat de toekomst van Duran Duran achter hen ligt. Niets is minder waar. Vanaf het eerste nummer ‘Invisible’ zit ik er weer helemaal in. Alsof ze nooit weggeweest zijn.
Hoewel ik in de hoogtijdagen nooit echt een fan van Duran Duran ben geweest doet dit album wel weer erg denken aan de band van toen. Iets wat ze zelf blijkbaar ook zo ervaren, gelet hun uitspraak op het instagramaccount van de band. “Future Past is een stijlvol album met een knipoog naar onze hoogtijdagen”
Zes jaar na hun vorige album ‘Paper Gods’ dus weer een nieuw album. 51 minuten muziek waar volgens mij overigens goed de invloed van discogrootheid Giorgio Moroder in te herkennen is.
P.S. Eerlijk gezegd vond ik ‘Paper Gods’ nog beter dan dit uitermate goede album. Duran Duran is terug van weggeweest en heeft een mooie toekomst voor zich.
Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Voor velen tijd om een blik terug te werpen op wat geweest is. Ik ben daar in ieder geval wel gevoelig voor. Als ik nu terugblik dan speelt corona daarbij een grote rol.
In februari 2020 maakte ik met mijn zoon onze eerste (en tot nu toe enige) podcast. We hadden het toen onder andere over de ontwikkelingen bij Wie is de Mol, het nieuwste album van Eminem én hoe Covid-19 toesloeg in het Chinese Wuhan. Wij verbaasden ons over de laconieke houding van de rest van de wereld. Alsof zo’n virus onze kan niet kon opkomen.
lockdown
Ondertussen reisde ik voor mijn werk door heel Nederland. Nieuwsjunk als ik ben volgde ik de ontwikkelingen op de voet. Een collega waarmee ik veel op pad was deelde mijn zorgen. Hij had zelfs al mondkapjes en desinfecterende gel gekocht, voor het geval het straks uitverkocht zou zijn. Op 27 februari keek ik op mijn hotelkamer naar de NOS uitzending waarin minister Bruins live het briefje overhandigd kreeg waarop stond dat Nederland haar eerste covid-19 patiënt in isolatie had geplaatst. Ik was toen in Tilburg. Had diezelfde dag nog op een paar honderd meter afstand van het Elisabeth-TweeSteden ziekenhuis gewerkt.
De maanden tussen het oplaaien van het virus in China en de eerste patiënt in Nederland had ik vooral veel in Limburg en Brabant gewerkt. Zelf gevrijwaard blijven het virus leek me nog een hele opgave. Toch maakte ik me meer zorgen over mijn financiën dan over mijn gezondheid. Zou er een lockdown komen dan lag je er als Fase A uitzendkracht natuurlijk als eerste uit. De loondoorbetalingsregeling NOW was vooral goed voor mensen met een vast dienstverband. Als uitzendkracht had je maximaal drie maanden WW. Hoe blijf je je hypotheek betalen in een tijd waarin een wereldwijde gezondheidscrisis zich aandient die massawerkloosheid tot gevolg heeft?
13 maart was het zover. Een lockdown werd afgekondigd. Van het ene op het andere moment zat ik thuis. Gelukkig sprak mijn werkgever uit mij na de lockdown weer aan het werk te willen hebben. Daardoor kreeg ik toch een uitkering volgens de NOW regeling. Dat was een pak van mijn hart.
afstudeerproductie
Na de eerste lockdown heb ik inderdaad weer een paar maanden kriskras door Nederland gereden om bij grote zakelijke contractanten de tv’s van het analoge naar het digitale signaal om te zetten. De sfeer was enorm veranderd. Waar we eerst overal hartelijk welkom waren was het nu moeilijk binnen te komen en ons werk te doen. Ook was er veel minder werk. Zo’n tweederde van mijn oude collega’s besloten niet weer terug te komen. Met een klein kernteam werden de werkzaamheden weer opgestart.
Ondertussen deed ik ook nog mijn opleiding journalistiek die ik in 2018 weer opgepakt had. Juist rond deze tijd zou ik mijn opleiding met het maken van een afstudeerproductie afronden. Het moest een podcast worden. Plan was het land rond te rijden en mensen te interviewen. Twee interviews kon ik nog live op lokatie maken. Daarna moest ik teruggrijpen op het telefonische interview. Een noodgreep. Onder het motto beter iets dan niets. Afstuderen op het hoogtepunt van de coronacrisis heeft iets onwerkelijks. Op 27 augustus 2020 studeerde ik af.
Nadat de eerste lockdown ervoor gezorgd had dat het aantal besmettingen enorm was teruggedrongen zagen we langzaamaan het aantal positieve tests weer toenemen. Waarmee bij mij ook de onrust toenam. Met mijn werk zaten we in een kwetsbare opstartfase. Of ik bij een tweede lockdown weer doorbetaald zou worden durfde ik te betwijfelen. Wat zou een baan zijn die coronaproof is? Ik kwam uit op bron- en contactonderzoeker. Werk wat me bovendien ook erg interessant en dankbaar leek te zijn. Wat is er nou mooier dan een substantiële bijdrage te leveren in het bestrijden van de coronacrisis?
razendsnel opgeschaald
Op 22 augustus 2020 begon ik als bron- en contactonderzoeker. Met 19 andere nieuwe BCO’ers betrokken we het pand waar in Zwolle vroeger Zilveren Kruis zat. Het kantoormeubilair was er. De koffieautomaten moesten nog geregeld worden. Dus redden we ons in eerste instantie met een Senseo apparaat die de manager van huis had meegenomen. Het was overduidelijk pionieren.
We kregen een degelijke opleiding van GGD Artsen uit Brabant. Moesten echter al snel volop aan de bak omdat de besmettingscijfers fors aan het oplopen waren en het bron- en contactonderzoek razendsnel werd opgeschaald. De organisatie waar ik voor werkte groeide binnen drie maanden naar 800 medewerkers!
Op deze grafief is goed te zien hoe snel het aantal besmettingen in augustus 2020 opliep. Bron: rivm.nl
Wat mij het meest demotiveerde was dat de overheid het bron- en contactonderzoek niet gebruikte op de manier waarop zou moeten. In Duitsland richtte men zich op het aantal besmettingen zo laag mogelijk houden. Zelfs als nul niet haalbaar was moest door degelijk bron- en contactonderzoek het aantal besmettingen daar zo laag mogelijk worden gehouden. In Nederland daarentegen stuurde men op aantal IC opnamen. Alles gericht op het voorkomen van een zorginfarct. Het rondwaren van het virus werd minder erg gevonden, waardoor het bron- en contactonderzoek niet het gewicht kreeg dat het zou moeten krijgen.
trainer
Toch had ik die zeven maanden voor geen goud willen missen. Ik kreeg namelijk de kans om mijn talenten optimaal te benutten. Drie weken nadat ik opgeleid was tot BCO’er werd er uit de eerste groep (wij noemden ons zelf de pioniers) een aantal coaches geworven. Nadat de nieuwe instroom een tweedaagse training had gekregen moesten ze in groepen van zo’n 20 tot 40 man drie dagen training on the job krijgen. Een training die begeleid werd door een aantal coaches. Ik werd één van die coaches.
Weer een aantal weken later werd ik gevraagd trainer te worden. Voor nieuwe BCO’ers hun training on the job kregen doorliepen ze een tweedaagse training. In eerste instantie één dag online en één dag op kantoor. Later volledig online en op afstand. Al met al heb ik het voorrecht gehad enkele honderden nieuwe BCO’ers op die manier een tweedaagse online training te geven.
Naarmate het aantal besmettingen weer afnam bekroop mij het idee dat dit BCO werk geen lang leven meer beschoren kon zijn. Ik besloot weer eens vacatures te gaan kijken en kwam de vacature voor mijn huidige baan tegen; klantenservicemedewerker bij het Kadaster. Doordat een ex collega en twittercontact een goed woordje voor me deed werd ik daar aangenomen. 22 februari 2021 was mijn eerste werkdag.
keer op keer afgewezen
Inmiddels zijn we alweer 8 maanden verder. Het werk bevalt me prima. Wel is het een gekke tijd om bij een organisatie als het Kadaster te werken. We hebben immers niet alleen een coronacrisis maar ook een wooncrisis. Zal het tijdens deze wooncrisis langere tijd druk genoeg blijven? Of loopt de woningmarkt zo vast dat ook het werk bij de klantenserviceafdeling van het Kadaster stukken minder gaat worden?
Had ik ondertussen niet liever in de journalistiek gewerkt? Ik heb immers niet voor niets alsnog die opleiding afgerond. Eerlijk gezegd alleen met de ideale baan. Waarbij ik in loondienst bijvoorbeeld onderzoeksjournalistiek werk zou kunnen doen. Ja, ik heb regelmatig op vacatures gereageerd maar werd keer op keer afgewezen. Niet zo gek ook natuurlijk. Ze zien me al aankomen met mijn 52 jaar. Freelancen dan? Nee, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Dat is me te onzeker. Dat vergt teveel gedoe zoals het vinden van potentiële opdrachtgevers en het pitchen van onderwerpen. Ik heb dat simpelweg niet in me.
Waar ik me gedurende deze coronacrisis nog het meest over verbaas is dat we niet veel eensgezinder de crisis bestrijden. Dat er vooral uit extremistische en rechts-extreme hoek veel tegengas gegeven wordt. Dat verstandige goed opgeleide mensen ineens anti-vaxxer zijn. Niet meer openstaan voor feiten. Voor degelijke, wetenschappelijke informatie. Daarentegen wel de meest bizarre complottheorieën en fake news rondpompen op social media. Dat de sfeer enorm verhardt. Men lijkt niet meer naar elkaar te luisteren en de toon lijkt steeds agressiever en extremer te moeten worden. Er zou met de invoering sprake zijn van medische apartheid, van een tweedeling in de maatschappij en van een dictatuur. Volgens sommige tegenstanders van de coronamaatregelen is het vaccin te snel ontwikkeld en is het nu echt oorlog. De opruiende en onverzoenlijke woorden zijn ronduit verontrustend.
veel minder vatbaar
Het erge is ook dat de tweespalt die er ontstaan is zelfs tot verregaande onenigheid binnen families lijdt. Dat mensen niet meer voor elkaar openstaan en elkaar zelfs de tent uitvechten. Dat familie, vrienden of kennissen het contact met elkaar verbreken omdat het redelijke gesprek waarin je elkaar ergens halverwege nog weet te vinden niet meer mogelijk is. Dat vind ik misschien nog wel het meest bizarre van deze hele crisis.
Eén ding moet ik de vaccinweigeraars nageven. Teveel mensen die gevaccineerd zijn leven nu alsof niets hen of de ander meer kan raken. Ja, je bent als gevaccineerde véél minder vatbaar voor het virus. Doordat de kans besmet te raken een factor twintig kleiner is kan je de ander ook veel minder snel besmetten. Maar dat betekent niet dat je als gevaccineerde de basisregels maar aan je laars moet lappen. Dat je niet besmet kunt raken. Dat je een ander niet alsnog kunt besmetten.
Meer dan ooit zouden juist ook gevaccineerden bij corona gerelateerde klachten een test moeten doen. Niet alleen bij het opkomen van de klachten, maar ook op de vijfde of zesde dag als je klachten erger worden. Corona heeft immers een incubatietijd van 2 tot 14 dagen waarbij je pas op de 5e of 6e dag klachten krijgt en voldoende virusload hebt om positief getest te worden. Een negatieve test op dag 1 wil dus niet zeggen dat je geen corona hebt. Kan best betekenen dat je vier of vijf dagen later alsnog positief test.
Op een verkeerd moment getest krijg je dus een negatieve test maar kan je best covid-19 ontwikkelen.
Ondertussen neemt het aantal besmettingen weer fors toe. We zitten nu dagelijks op meer dan 12000 positieve tests. Net zoveel als op een gegeven moment op het hoogtepunt van de crisis in december 2020. Terwijl – in tegenstelling tot toen – maar liefst 84% volledig gevaccineerd is. Dachten we met een behoorlijk hoge vaccinatiegraad alles weer behoorlijk onder controle te hebben, niets lijkt minder waar te zijn.
Het aantal positieve testen is tegenwoordig weer schrikbarend hoog.Veel besmettingen terwijl de vaccinatiegraad best hoog is. Door anti-vaxxers aangegrepen als argument tegen vaccineren.
Wat dat betreft ben ik benieuwd wat een terugblik eind 2022 voor nieuwe inzichten brengt.
Jaren geleden ontdekte ik via via het fenomeen NaNoWriMo, wat staat voor National Novel Writing Month. Ieder jaar in November kan je weer meedoen aan de uitdaging een verhaal te schrijven van 50.000 woorden. Zeg maar gerust een heus boek.
Uitgaande van het feit dat er zo’n 400 woorden op een A4’tje passen heb je met 50.000 woorden zo’n 125 A4 pagina’s volgeschreven. Doe je dat in de 30 dagen tellende maand november dan schrijf je maar liefst 1666 woorden per dag. Of dat allemaal even publicabel is aan het eind van de maand valt te bezien. Een serieus boek schrijven vergt wel wat meer inspanning lijkt mij.
Enthousiasme
Hoe dan ook, het idee spreekt me enorm aan. Zoveel dat ik al op 31 oktober 2010 een profiel voor mezelf aanmaakte op nanowrimo.org. Zoals zo vaak was mijn enthousiasme enorm. Daar bleef het alleen ook bij. De afgelopen elf jaar heb ik geen enkele keer serieus aan Nanowrimo meegedaan.
Dit jaar ga ik voor het eerst proberen de daad bij het woord te voegen. Waarom? Omdat ik de afgelopen jaar aardig wat schrijfervaring heb opgedaan. Maar ook omdat ik qua zelfvertrouwen gegroeid ben. Inmiddels heb ik mijn opleiding journalistiek afgemaakt, verschillende freelanceklussen gehad, een serieuze schrijfcursus gevolgd en aardig wat geblogd. Ook al zijn met name de oudere blogs allemaal weer gewist. Zelfs als ik aan het eind van de maand november geen 50.000 woorden op papier gezet heb zal ik met tevredenheid terugkijken. Omdat ik toch serieus een poging gewaagd heb.
Vandaag werd bekend dat ruim elfhonderd kinderen van ouders die in de toeslagaffaire verzeild raakten uit huis zijn geplaatst. Weg bij hun ouders. Waarmee hen onbeschrijfelijk leed is berokkend en ze opgezadeld zijn met een levenslang (jeugd) trauma.
Hoe ingrijpend jeugdtrauma’s zijn weet ik uit eigen ervaring. Een tijdje geleden nog vroeg een bevriend schrijfster wanneer ik over mijn jeugd een boek ging schrijven. Een boek zit er zeker in. De vorm heb ik alleen nog niet gevonden. De moed het allemaal op te schrijven ook nog niet.
Meest liefdevolle en beste moeder
Hoewel mijn moeder er heel vaak langere tijd niet voor mij kon zijn ben ik gelukkig nooit uit huis geplaatst. Pleegzorg of kindertehuizen bleef mij godzijdank bespaard. Ik ben daar mijn opa en oma, mijn oom en tante, mijn vader en zijn nieuwe gezin en vrienden van mijn moeder tot op de dag van vandaag erg dankbaar voor.
Zelf heb ik geen idee hoe vaak mijn bipolaire moeder in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen is geweest. Als ze er wel voor me kon zijn was ze de meest liefdevolle en beste moeder die een kind zich maar kon wensen. Ook al was ze ook dan niet altijd de stabielste moeder. Maar als ze al dan niet gedwongen opgenomen werd moest ik toch ergens naartoe.
Allesbehalve vanzelfsprekend
Dus woonde ik in mijn kindertijd regelmatig voor korte maar ook voor langere tijd bij familie of vrienden. Mensen die ik kende. Mensen die ik vertrouwde. Mensen die mij liefdevol en in alle warmte opvingen.
Regelmatig dringt de gedachte zich aan mij op dat het allemaal allesbehalve vanzelfsprekend is. Dat ik serieus het risico gelopen heb in de pleegzorg te belanden. Of op een andere manier uit huis geplaatst te worden.
Waarschijnlijk dat mij daarom het nieuws over de ruim elfhonderd uit huis geplaatste kindertoeslagkinderen wel zo raakt. Ik vind het van een onbeschrijfelijke wreedheid. Als die kinderen gevoelens van wrok zouden koesteren richting de overheid dan begrijp ik dat. Sterker nog, ik zou het ze niet eens kwalijk nemen.
Na ruim een maand dagelijks geblogd te hebben stop ik daar vanaf morgen mee. Het begint iets dwangmatigs te krijgen. Soms heb ik gewoon niet zoveel zin om te schrijven. Of heb ik niet zoveel te melden. Dus laat ik de dagelijkse routine los.
Toch vond ik het de afgelopen maand vooral leuk om lekker veel van me af te schrijven en op mijn blog te publiceren. Zo terugbladerend ziet het er best leuk uit al zeg ik het zelf. Mijn schrijfspier oefenen lukt aardig op deze manier.
Een van de dingen die ik me ook voorgenomen hand was dat het geen hoog lief dagboekgehalte mocht krijgen. Ook daar kom ik enigszins op terug. Alleen maar over films, tv of andere maatschappelijke zaken schrijven is te afstandelijk. Te journalistiek. Op een blog waarvan de domeinnaam je eigen naam is mag het best wel over persoonlijke dingen gaan. Ook daarin kun je bovendien je eigen mate van openheid in bepalen.
Dus ga ik niet meer elke dag bloggen maar zal ik minder dan voorheen de persoonlijke invalshoek schuwen. Op naar de volgende maand van weliswaar niet dagelijks maar toch het liefst met grote regelmaat bloggen.
Vandaag ben ik even in De Zevende Hemel, voor een broodje gezond en een kop warme chocolademelk. De Zevende Hemel is namelijk een eetcafé in Deventer. Na de leuke proefles van afgelopen donderdag wil ik doorpakken. Dus mailde ik gisteren de saxofoonwinkel in Deventer dat ik mijn saxofoon wil laten reviseren. Vandaag laat ik hem door hen beoordelen.
Hoewel ik veel te weinig in Deventer kom heb ik amper navigatie nodig. Ik herken veel en weet vrijwel direct hoe te rijden. De winkel zit in het centrum aan het Grote Kerkhof in Deventer, onder de rook van de Lebuinuskerk. Parkeren is het handigste aan de overkant van de IJssel, bij parkeerterrein De Worp. Je hoeft dan alleen nog maar met de voetveer de IJssel over te steken. Samen met het ritje langs de IJssel via Olst, Wijhe en het kleine Den Nul kregen we door die voetveer bijna het idee met vakantie te zijn.
Je kunt gratis parkeren op parkeerplaats De Worp en vervolgens met het voetveer in hartje centrum uitstappen. Een tochtje van niks maar een leuk begin van een bezoek aan Deventer.
Een snel oordeel
De Saxofoonwinkel is een redelijk kleine, smalle winkel. Bij de toonbank wachtend op de reperateur valt me op dat de achteruitingang heel dichtbij is. Leuk dat de werkbank van het reparatieatelier zich midden in de winkel bevindt. Ik houd van dit soort speciaalzaken. Tussen alle eenheidsworst van de grootwinkelketens zijn dit de pareltjes in retailland.
Een paar minuten later verwelkomd de reperateur ons. Hij pakt mijn saxofoonkoffer, pakt de sax en doet een TL-achtige werklamp via de hals naar binnen. Bekijkt de kleppen en de sax rondom en komt vrij snel tot een oordeel. Mijn Grassi saxofoon is een beginnerssax. Niets meer en niets minder. Als hij hem reviseert dan gaat dat 800 euro kosten. Dat is even schrikken, want best veel. Zeker als je nagaat dat een goede beginnerssax van Yamaha 1050 euro kost.
versnaperingen
Uiteindelijk lopen we dan ook met twee koffers de deur uit. In eentje mijn oude sax. In de andere een nieuwe Yamaha sax. Gelijk kopen vind ik teveel van het goede. Ik kies voor huur. In eerste instantie drie maanden, maximaal met nog eens drie maanden te verlengen. Bevalt het goed dan kan ik voor het einde van het half jaar huur besluiten de saxofoon alsnog te kopen. Ik betaal dan alleen het bedrag zonder zes maanden huur én de borg.
Direct naast de Saxofoonwinkel zit eetcafé De Zevende Hemel. We besluiten daar even te gaan zitten. Tijdens het nuttigen van de versnaperingen besluit in door te pakken. Ik meld me aan voor lessen bij de Zwolse Muziekschool. Iedere week op donderdagavond om half acht. Enkele minuten later is de aanmelding een feit en krijg ik per mail de bevestiging.
Eenmaal thuis besluit ik de nieuwe saxofoon gelijk uit te proberen. Voorzichtig monteer ik de verschillende onderdelen tot één geheel en blaas een paar keer een toonladder. Dat gaat voorzichtig maar prima. Ik ben benieuwd of ik mijn enthousiasme vasthoud en de rest van het schooljaar 34 weken achter elkaar muzieklessen ga volgen. Ik hoop van wel.
Aan het begin van mijn proefles gisteravond vroeg mijn saxofoondocent mij wat ik zoal mooie saxofoonmuziek vond. Ik stond eerlijk gezegd met mijn bek vol tanden. Had recent Baker Street van Gerry Rafferty genoemd dus noemde dat. Niet wetende dat dit nummer in veel lijstjes hoog scoort en de weg geplaveid heeft naar een decennium vol saxofoonsolo’s in de jaren tachtig.
Vandaag alsnog even op zoek gegaan naar popmuziek met vermaarde saxofoonsolo’s. Verrassend veel nummers die ik mooi vind. Onbewust laat ik me blijkbaar dus wel sturen door hoe nummers zijn opgebouwd. Hoe dan ook, na een dagje muziek luisteren heb ik een top acht van inspirerende nummers samengesteld. Niet limitatief en niet per se in de gekozen volgorde. Luister en geniet.
