Zojuist een interessant item op Een Vandaag gezien. Universitair docent Milio van der Kamp (31) groeit in armoede op in een achterstandswijk. Als hij het plan opvat psycholoog te willen worden is de reactie van zijn docent dat hij misschien wat lager moet mikken. Dit is ook de titel van zijn boek over kansenongelijkheid. Volgens Van der Kamp een rugzak die je een leven lang met je meedraagt.
Wat is dat toch met leerkrachten en docenten dat ze kinderen met ambitie niet aanmoedigen maar liever kleinhouden. Is de kans om als school hoge slagingspercentages te kunnen tonen belangrijker dan het individuele geluk van je leerlingen? Natuurlijk zullen er altijd uitzonderingen zijn, maar het is toch wel heel opvallend dat ik keer op keer hoor hoe leerlingen niet aangemoedigd maar juist kort gehouden worden.
Zelf heb ik meegemaakt dat de directeur van mijn basisschool tegen mijn moeder zei dat ik te dom was voor de MAVO en te onhandig voor de LTS. Dus moest ik maar naar de nieuwe, experimentele middenschool gaan. Hoe het met de middenschool afgelopen is weten we. Niet zo best. Uiteindelijk heb ik de MAVO, HAVO en HBO doorlopen, om weliswaar pas op mijn vijftigste afstuderen aan de opleiding journalistiek.
Nog steeds hoor ik om mij heen verhalen van mensen die een lager advies krijgen dan ze zelf aan denken te kunnen. Ja je hebt VMBO Kader afgerond en zou dus MBO 4 kunnen doen, maar doe toch maar één of twee stapjes lager. Alsof falen voorkomen moet worden. Dat mensen die een lager niveau onderwijs volgen dan ze aankunnen diep ongelukkig worden lijkt bij die docenten niet op te komen.
Nederland lijkt steeds meer op Amerika. Waar het belachelijke idee heeft postgevat dat je van iedereen van krantenjongen door kan groeien tot miljonair. Flauwekul natuurlijk. Niet iedereen krijgt dezelfde kansen. Er bestaat zoiets als kansenongelijkheid in de (Nederlandse) maatschappij. Des te meer reden om met minder geen genoegen te nemen en na te blijven streven in het leven wat je jezelf toevertrouwt.
Morgen heb ik mijn functioneringsgesprek waarin ik mijn persoonlijk ontwikkelplan wil bespreken. Daarin staan een paar best wel ambitieuze doelen. Ik kan natuurlijk met minder genoegen nemen. Gewoon met twee vingers in mijn neus de klusjes doen die ik niet al te ingewikkeld vind. Zo zit ik alleen niet in elkaar. Ik wil mezelf uitdagen. Mezelf tot het uiterste pushen. Dat maakt me gelukkiger dan me er met een Jantje van Leiden af te maken.
