Het is moederdag. Mijn moeder is achttien jaar geleden op negenvijftigjarige leeftijd overleden aan een longembolie. Ze zou twee dagen later zestig worden. Het verdriet om het verlies is dus niet meer zo rauw als destijds. Het verstrijken van de tijd heelt de pijn niet maar verzacht wel.
Onlangs vonden we op zolder een ingelijste foto van de drie kleinkinderen van mijn moeders moeder. De zoon en dochter van mijn oom en ikzelf. Toen ze in 2000 tachtig werd besloten we een groepsfoto te laten maken door een echte fotograaf. De foto roept hooguit wat melancholische gevoelens op omdat het een terugblik in de tijd is. Geen heftige emoties. Totdat.
Totdat me opvalt dat aan de lange zijde links de rand heel rafelig en slecht is afgeknipt. Dit moet mijn moeder gedaan hebben. Zij werd van de ene op de andere dag zo slechtziend dat ze maatschappelijk blind was. Op een mooie zomerse dag waarop de lucht helder was en de zon straalde vroeg ze me waarom het zo donker was. De verbazing was groot. De schrik zat er goed in. Halsoverkop gingen we naar het ziekenhuis. In de auto notabene, hoewel ze eigenlijk niks zag en ik haar ogen moest zijn. Totaal onverantwoord.
Na de nodige medische onderzoeken werd duidelijk dat haar oogzenuw onherstelbaar beschadigd was. Van de ene op de andere dag ging mijn moeder zo goed als blind door het leven. Toch had ze blijkbaar geprobeerde de foto zelf op maat te knippen. Van veraf zie je het niet. Van dichtbij trekt de slecht afgeknipte rand de aandacht. Ik zie het en merk dat ik ineens volschiet. Tranen vloeien niet maar een dikke strot krijg ik wel. Toch nog emoties op deze moederdag.
