Sinds 23 april blog ik weer. Destijds begonnen omdat ik gestopt was met Twitter en dus best veel tijd overhield. Dan kan je die tijd maar het beste nuttig en aangenaam besteden. Door bijvoorbeeld weer te gaan bloggen.
De afgelopen 17 dagen is het me gelukt elke dag een bericht te posten. Inspiratie haalde ik soms uit wat me spontaan te binnenschoot als ik mijn laptop openklapte. Maar vaak ook uit wat ik op social media zoals Mastodon voorbij zag komen. De meest interessante toots bookmarkte ik voor later. Om als inspiratiebron te kunnen dienen voor een blogpostje.
oppervlakkige, komische actieserie
Ook legde ik de lat veel lager dan ik vroeger deed. Jaren geleden moest een blogpost een doorwrocht artikel zijn. Waar ik soms wel een half uur tot een uur aan zat te schrijven, schrappen en schaven. Als je de hele dag alleen met schrijven bezig kan zijn doe je dat natuurlijk tussen neus en lippen door. Als je een kantoorbaan hebt zoals ik dan wordt het al meer een opgave.
Vandaag had ik eigenlijk geen inspiratie. Onverwacht was ik de hele avond alleen thuis. Ik wist dat mijn partner naar een voorstelling zou gaan en pas later op de avond thuiskwam. Waar ik niet op rekende was dat onze zoon naar een goede vriend zou afreizen. In plaats van de hele avond aan mijn blog te zitten werken besloot ik vanavond een nogal oppervlakkige komische actieserie op Disney Plus te gaan kijken.
achter een slotje
En nu dwing ik mezelf toch nog om een stukkie te schrijven. Over inspiratie dus. Inspiratie zit in alles. In wat ik om me heen zie gebeuren. In wat me interesseert op het gebied van politiek, maatschappij en cultuur. Maar ook in de dingen waar ik op social media mee geconfronteerd wordt.
Intussen ben ik weer gaan twitteren. Minder fanatiek en achter een slotje, maar ik merk dat het missen van de leuke mensen toch zwaarder weegt dan de bagger die tegenwoordig op Twitter uitgescheiden wordt.
Zo las ik net een tweet van kinderboekenschrijver Marcel van Driel over Madonna’s Album Music. Een volgens hem zwaar onderschat album. Voor mij was het reden het album Ray of Light weer eens aan te zwengelen op Spotify. Omdat dit de enige langspeler is die ik ooit van Madonna gekocht heb. Zo’n tweet en zo’n vervolgactie zou de inspiratie voor een blogpost kunnen zijn.
Zoals ik zei leg ik de lat dus stukken lager dan ik ooit gedaan heb. Is een boogpostje sneller geschikt voor publicatie. Toch denk ik dat het na 17 dagen aaneengesloten dagelijks publiceren verstandig is de frequentie terug te schroeven. Niet meer dwangmatig elke dag willen en moeten bloggen, maar alleen als ik echt iets te melden denk te hebben.
Ondertussen maar weer eens mijn notitieboekje elke dag in mijn binnenzak steken. Zodat ik alle momenten die potentieel inspirerend zijn ook samenvattend kan noteren. Het menselijk geheugen is immers verraderlijk onbetrouwbaar.
