“Het is alweer zeven jaar geleden dat we in Manchester waren”, zegt mijn vriendin tegen me terwijl we koffie zitten te drinken. Ze laat me een facebookpost van zeven jaar geleden zien met een aantal vakantiefoto’s. “Zeven jaar alweer!”, reageer ik. Ja, zeven jaar alweer dus. De tijd vliegt blijkbaar. In mijn herinnering is het veel minder lang geleden.
Ik was nog nooit eerder in Engeland geweest. Ging toen ik nog alleenstaand was sowieso zelden op vakantie. Het trok mij simpelweg niet zo. Leverde me altijd een zekere mate van stress en spanning op. Sinds ik Marjolijn ken ben ik vrijwel ieder jaar op vakantie geweest. In 2016 dus naar Manchester.
Dit keer wisten we tot kort voor vertrek niet waar we heengingen, omdat we een stedentrip bij een reisbureau met verrassingsreizen hadden geboekt. Er werd ons nog wel wat extra informatie gevraagd. Als ik me goed herinner of Twan ook van voetbal hield. Achteraf dus omdat Manchester twee grote voetbalclubs huisvest én een vermaard voetbalmuseum heeft.
Een prettig hotel
Vanaf het vliegveld is Manchester prima te bereiken. Je hoeft maar kort naar het station naast de luchthaven te lopen en stapt niet veel later middenin het stadscentrum uit. Met als uitvalsbasis een prettig hotel aan de rand van het stadscentrum hebben we heel wat rondgelopen. We kozen ervoor het stadion van Manchester United te bezoeken. De club waar op dat moment Louis van Gaal nog de scepter zwaaide.
Al met al was het een prima stedentripje. Misschien ooit maar weer eens doen. Voor dit jaar hebben we andere plannen. Dit jaar gaan we voor de tweede keer naar Italië. Vorige keer gingen we nog zonder Twan naar Toscane. Dit jaar strijken we een stuk noordelijker neer, in de buurt van het Idromeer.
