Ineens luisterde ik vandaag voor het eerst sinds jaren weer naar het album Thriller van Michael Jackson. Iets wat ik echt al heel lang niet gehoord had. Waarom? Omdat ik door een blogpost van Marco Raaphorst over de met kunstmatige intelligentie opgepoetste stem van Paul Mc Cartney bij Michael Jackson uitkwam.
Dat album uit 2019 van Mc Cartney opzoekend werd ineens het tweede soloalbum van Jackson uit 1982 aangeraden. Tsja, dan kan ik het niet laten op play te drukken. Tijdens het boodschappen doen heb ik Michael Jackson op mijn oortjes. Heel apart dit terug te horen 41 jaar nadat het album de sensatie van het moment was.
40 jaar luisterervaring rijker
Want een sensatie was deze door Quincy Jones geproduceerde langspeler die Jackson eeuwige roem gaf. Er werden maar liefst zeven singles van getrokken en wordt algemeen beschouwd als één van de best verkopende albums aller tijden, met ongeveer 110 miljoen verkochte exemplaren.
Persoonlijk vind ik het nog steeds een mooi album die absoluut het luisteren waard is. Wel merk ik dat 40 jaar luisterervaring rijker ik het album heel anders ervaar dan ik op mijn dertiende deed. Je hebt toch een ander referentiekader. Toen was mijn smaak minder divers. Minder avontuurlijk. Toen luisterde ik niet naar Indie bandjes zoals Betty Serveert, Johan of Daryl Ann. Toen zou ik Garbage of Keith Caputo waarschijnlijk niet aangekund hebben. Nee, toen luisterde ik naar wat meer mainstreammuziek zoals the best of Queen, de Steve Miller band en Huey Lewis and the News.
Niet dat ik me schaam voor mijn muzieksmaak in de eerste helft van de tachtiger jaren. Ook die muziek vind ik nog steeds best goed te verteren. Het is alleen minder avontuurlijker. Minder uitdagender.
Wil je nooit een blogpost van me missen? Abonneer je dan! Je kan zelf aangeven of je updates onmiddellijk, per dag of wekelijks wil ontvangen.
