De dood hoort bij het leven. Naarmate je ouder wordt slaat de dood steeds vaker toe. Onontkoombaar. Vooral het overlijden van mensen waar je een al dan niet substantieel deel van je levensgeschiedenis mee deelt is confronterend. In zekere zin overlijdt met hen ook een klein stukje van jezelf. Met ieder overlijden besef je weer zelf een stukje dichter bij het onvermijdelijke einde te zijn beland.
Vanaf dat moment kun je met diegene geen herinneringen meer ophalen. Ben je bij het mijmeren over lang vervlogen tijden afhankelijk van je eigen geheugen. Is het klankbord, de spiegel weggevallen. Het overlijden van een ouder of grootouder is in dat opzicht het meest ingrijpend. Zij kenden je immers hun hele leven.
Een andere lading
Vandaag las ik op Facebook dat gisteren iemand overleden is die in mijn vroege puberteit enige tijd een hele belangrijke rol in mijn leven speelde. Door omstandigheden was ik haar uit het oog verloren. Enige jaren geleden legden we weer opnieuw contact. Gebeurtenissen die ik mij op een bepaalde manier herinnerde kregen ineens een hele andere lading. Een hele andere betekenis. Hoewel het goed was het contact weer hersteld te hebben verwaterde het na een tijdje ook weer. Er was blijkbaar toch teveel gebeurd. En nu dus het overlijdensbericht.
Ben ik erg emotioneel? Nee, dat niet. Raakt het me? Zeker. Omdat het ook definitief een hoofdstuk uit mijn leven afsluit. Gek idee eigenlijk dat er nu nog maar twee mensen zijn die mij mijn hele leven hebben gekend.
