Het was rustig op het werk. Dus alle gelegenheid om bij te kletsen met de collega’s. Op kantoor waren we maar met zijn vieren. Kletsen met de thuiswerkende collega’s doen we via Teams.
Op een gegeven moment kwam het gesprek op koken. M. Zou chili con carne eten. “Met een pakje of zonder?”, vroeg ik haar. Met was het antwoord. Voor mij reden om een recept te delen waarmee je heerlijke chili con carne maakt zonder saus uit een pakje te gebruiken.
Ineens gooit C. het gesprek over een andere voeg. Dat er vroeger veel meer de tijd genomen werd om uitgebreid te koken. Dat er bijvoorbeeld urenlang draadjesvlees stond te garen in de braadpan. Die tijd lijken we onszelf nu niet meer te gunnen. M. vertelt dat nog wel met de slowcooker te doen.
Van het een komt het ander ineens komen stoofpeertjes ter sprake. Ik moet direct terugdenken aan hoe mijn oma die maakte. Zo gruwelijk lekker. Wat het recept precies was weet ik helaas niet. Een poging het zelf op die manier te maken is nooit gelukt.
Terugdenkend aan de recepten van mijn oma en mijn moeder voel ik een gevoel van weemoed opkomen. Gelukkig gaat de telefoon. Over tot de orde van de dag.
