Onlangs vroeg mij iemand of ik er wel eens aan gedacht had om jeugdherinneringen op te schrijven. Om er een boek van te maken. Ik heb eerlijk gezegd wel eens met de gedachte gespeeld. Mijn innerlijke criticus weerhoudt me er tot nu toe van.
Als je schrijft over iets uit je eigen leven moet je immers schaamteloos eerlijk zijn. Dat is nog al wat. Best gedurfd. Voor mij is het tot nu toe nog een brug te ver. Of dat ooit verandert weet ik niet. Het klinkt misschien wrang, maar dat mijn beide ouders overleden zijn maakt het wel makkelijker.
INNERLIJKE CRITICUS
Tijdens een besloten schrijfcursus in kleine kring heb ik al wel bepaalde ervaringen uit mijn kinder- en puberteit opgeschreven en aan mede-cursisten voorgelegd. Dat was eigenlijk minder eng dan ik verwacht had. Waarover ik schreef? Over hoe ik het ervaren heb om enig kind te zijn van een moeder met een bi-polaire stoornis.
Om de stem van mijn innerlijke criticus steeds stiller te krijgen heb ik besloten elke dag te bloggen. De lat niet al te hoog leggend. Gewoon schrijven over een onderwerp dat me te binnenschiet. De ene keer in tien minuutjes. Een volgende keer doe ik er soms wel een uur over. Alles om de schrijfschaamte te overwinnen.
