Gisteren heb ik het boek ‘Moeder van glas‘ van columnist Roos Schlikker geleend. Ik had de pocket in mijn werktas gestopt voor het geval het rustig zou zijn. Het was héél erg druk vandaag. Verder dan de eerste twee bladzijden kwam ik dan ook niet. Misschien maar goed ook. Dit boek verdient eigenlijk mijn onverdeelde aandacht.
Het boek gaat over de breekbaarheid van haar bipolaire moeder. Hoe Schlikker na het overlijden van haar moeder haar beter probeert te begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik het wel eens moeilijk zou kunnen vinden dit persoonlijke verhaal te lezen. Puur en alleen omdat ik zelf als enig kind bij een manisch-depressieve moeder ben opgegroeid.
SCHRIJFCURSUS
Ooit las ik een waanzinnig goed boek over manisch-depressiviteit. Op mijn twinitigste. Tijdens een psychose van mijn moeder die uitmondde in een gedwongen opname. Ik probeerde de psychose de kop in te drukken. Bleef nachtenlang op. Praatte urenlang met haar en had enorm veel behoefte aan informatie. Dus kocht ik het boek ‘De Onrustige Geest‘ van Kay Redfield Jamison. Jamison is een Canadese hoogleraar die zelf op een uitermate meeslepende manier beschrijft hoe het is een bipolaire stoornis te hebben. Ik verslond het boek. Zelden zo gretig informatie tot me genomen.
Behalve het boek van Schlikker staat er nog een ander boek op de nominatie om gelezen te worden. Het boek ‘Een Goede Moeder’ van Jan van Mersbergen. Bij Van Mersbergen volgde ik een schrijfcursus. Hij schreef een boek over hoe de naaste omgeving van iemand met een psychische stoornis in de kou staat. Hoe alle hulp gericht is op de zieke persoon. Ik heb die ervaring ook. Alle aandacht ging naar mijn moeder. Ik moest het allemaal zelf maar uitzoeken, samen met mijn familie.
Eerst dus maar eens twee boeken lezen. Misschien inspireert dat me voldoende om zelf mijn ervaringen op te schrijven.
