Naar aanleiding van mijn vorige blogpost kreeg ik een aantal hartverwarmende en betrokken reacties van Facebookvrienden. Fijn. Omdat je juist op de momenten zoals ik die omschreef je best alleen kunt voelen.
Dacht ik vanmorgen nog dat ik een absoluut dieptepunt had bereikt in de verstandhouding met een voor mij belangrijk iemand, nu weet ik dat de tussenkomst van een goede vriend mij weer op het goede spoor zette. Doordat deze vriend mij een hart onder de riem steekt waar nodig, maar het ook niet schuwt mij met minder leuke kantjes van mijzelf te confronteren.
De kou is uit de lucht. We hebben alsnog over en weer besproken wat ons zo dwars zat en zijn alsnog nader tot elkaar gekomen. Gelukkig maar.
