Geloof het of niet, maar de laatste jaren luisterde ik relatief weinig muziek. De kast vol met cd’s kon ik me er nauwelijks toe zetten een cd op te zetten en aandachtig af te luisteren. Teveel onrust in mijn lijf vermoedelijk.
Terwijl ik muziek luisteren en vooral het ontdekken van nieuwe muziek als puber zo belangrijk vond. Ik herinner me nog de muzikale opvoeding zoals mijn moeder me die gegeven heeft. Hoe ze me jazz, blues en rock en roll voorzette. Hoe ze me midden in de woonkamer dansles gaf. “Nee Michel, niet zo houterig. Meer vanuit je heupen. En goed naar de muziek luisteren. Hoor de maten maar; 1,2,3,4. Op de maten 2 en 4 hoor je de drum. Als je daar goed op let, gaat het dansen vanzelf.”
Dit zijn herinneringen die bij me opkomen terwijl ik via Spotify luister naar de muziek uit mijn jeugd. Wat geeft muziek toch een levensenergie. Niet bewegen is geen optie. Opgevrolijkt raken is onvermijdelijk.
Een uitgaansbeest ben ik nooit geweest. In grote groepen voelde ik me zelden op mijn gemak. Dus was ik op menig schoolfeestje in eerste instantie een muurbloempje. Tot ik na een uur ongeveer me tochop de dansvloer waagde en me niets meer aantrok van de ogen die al dan niet op mij gericht waren. Nee, ik danste gewoon lekker van me af.
Groot was mijn verbazing toen bij een feest in de voetbalkantine van een lokale club een verschrikkelijk mooi meisje op me afkwam. Ze wilde met me dansen. Zelf was ik nooit op dit mooiste meisje van de klas afgelopen. Zij had een tijdje staan kijken naar hoe ik danste en besloot op me af te stappen.
Eventjes dansten we samen. Ik kreeg een rooie kop die in het donker gelukkig niet opviel. Zij gaf me een compliment voor het goede dansen. Ik wist me geen houding te bepalen.
Een drankje voor haar halen kwam niet bij me op. Ze verdween weer in de menigte. Ik was een onuitwisbare ervaring rijker. Die danslessen van mijn moeder waren toch zo gek nog niet.
