Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik heb een nieuwe baan! Vanaf komende woensdag ga ik twee weken in opleiding voor de functie van klantenservicemedewerker bij een aanbieder van internet, telefonie en televisie. Hoe is het zover gekomen?
Een tijdje geleden solliciteerde ik bij hetzelfde bedrijf. Toen voor een technische helpdeskfunctie. De recruiter die toen het gesprek deed was positief over mij en mijn servicegerichtheid, maar minder overtuigd van mijn commercialiteit. Bovendien haalde ik de technische kennistest niet. Wel zou ik in portefeuille gehouden worden. Met als aanvulling op mijn gegevens een samenvatting van de indruk die ik bij de recruiter achterliet.
Kantoorpand
Afgelopen week werd ik gebeld. Een klantenservicefunctie waarbij vooral servicegerichtheid van belang was kwam beschikbaar. Of ik nog interesse had. Uiteraard had ik dat. Na een kort telefonisch gesprek waarin een aantal randvoorwaarden werden besproken, werd ik uitgenodigd om op vrijdag de 13de mee te doen aan een groepsassessment. Ik had één keer eerder meegedaan aan een groepssollicitatie en wist dus wat ik ongeveer kon verwachten. Toch was ik best wel gespannen.
Van die spanning was niets merkbaar op het moment dat ik ruim op tijd op mijn fietsje naar het 1,1 kilometer van mijn huis verwijderde kantoorpand te fietsen. Tien minuten te vroeg kwam ik de afdeling oplopen. Er zaten al twee andere kandidaten te wachten. Terwijl ik me inschreef als bezoeker sprak ik nog even met @groeneschoenen. Zij werkt daar ook en heeft mij als mogelijke kandidaat voorgedragen.
Na een korte kennismakingsbabbel met de overige twee kandidaten (later bleek dat er eigenlijk vijf kandidaten zouden komen) kwam de recruiter van dienst ons ophalen. We werden meegenomen naar een kantoor waar we aan een tafel plaats konden nemen.
Mijn verhaal vertellen
Na een introductieverhaal van de recruiter werd ons gevraagd wat we al wisten over de werkgever. Gelukkig had ik ter voorbereiding de missie en de kernwaarden van het bedrijf opgezocht en uit mijn hoofd geleerd.
Doordat ik uiterst ontspannen was (ook omdat ik eerder al een sollicitatieprocedure bij ze doorlopen had en dus wist wat ik kon verwachten) wist ik goed mijn verhaal te vertellen, zinvolle vragen te stellen en zo nu en dan een grapje te maken. Eén van de andere twee kandidaten wist zichzelf ook behoorlijk goed te presenteren, maar de derde deed nauwelijks haar mond open.Vervolgens moesten we een e-mail case doen. Gelukkig geen taaltest want daar had ik inmiddels al drie keer 100% gescoord.
We kregen een e-mail van een zeer boze klant met de opdracht binnen tien minuten een goed antwoord te schrijven. Hiermee was ik als eerste zo snel klaar dat ik me er een beetje ongemakkelijk over ging voelen. Misschien had ik toch wat aandachtiger de tekst moeten doorlezen voor ik deze inleverde. Degene die zich mondeling ook goed wist te presteren had te weinig aan de tien minuten en raakte zelfs een beetje in paniek toen ze niet op tijd klaar bleek te zijn.
Het verlossende antwoord
Net als de vorige keer toen ik afgewezen werd werd de procedure ook nu afgerond met een klikgesprek. Een kort gesprekje met de teamleider om te kijken of ik goed in het team zou passen. Dit klikgesprek ging stukken beter dan de vorige keer. Eigenlijk was de vorige keer gewoon een generale repetitie.
Na het klikgesprek verliet de teamleider de vergaderruimte en kwam de recruiter weer terug. Ze ging zitten en begon eerst nog wat andere dingen met me door te nemen. Daarna kreeg ik het verlossende antwoord. Ze wilden me graag in dienst nemen.
Toen ik het pand verliet voelde ik nog niet zoveel. Blijkbaar moest het nieuws een beetje doordringen. Na zeven en een halve maand werkloosheid kon ik weer aan de slag.
Als een grote last ervaar
Zelden heb ik het zo leuk gevonden nogal actief te zijn op de sociale media zoals Twitter en Facebook. Nadat ik meegedeeld had dat ik nieuw werk gevonden heb stroomden de enthousiaste reacties en felicitaties binnen. Werkelijk hartverwarmend.
Inmiddels besef ik dat ik weer werk heb. Ik ben blij, maar vooral opgelucht. Nu pas besef ik hoe ik het als een grote last ervaar werkloos thuis te zitten. Ik heb echt het gevoel alsof er een zware last van mijn schouders gegeleden is.
Toch is mijn instelling veranderd. Vroeger wilde ik een vaste baan en hoopte mijn loopbaan voor langere tijd voort te zetten bij het bedrijf waar ik op dat moment werkte. Nu vind ik het geen probleem dat ik een nulurencontract krijg en dat er een grote mate van flexibiliteit van me verwacht wordt.
In plaats van carrière te willen maken bij het bedrijf waar ik nu aangenomen ben, vind ik het nu vooral belangrijk een basisinkomen te hebben. Ik had van het UWV vrijstelling gekregen om 16 uur aan mijn eigen bedrijf te kunnen besteden en mocht voor 16 uur op zoek naar ander werk.
Uiteindelijk ga ik straks gemiddeld 24 uur (met indien gewenst een uitloper naar 32 uur) per week werken. Om me daarnaast op mijn mediabureau en de cursus marketingcommunicatie B te kunnen storten. Zodat ik niet alleen afhankelijk ben van wat het bedrijf met me voorheeft, maar ook zelf het heft in handen neem. Daar kan ik heel goed mee leven.
