Wat is het leven toch lekker overzichtelijk geworden sinds we massaal actief zijn op social media als Twitter en Facebook. Hedentendage zijn we voor of zijn we tegen. Is het zwart of is het wit. Grijstinten vind je niet meer als de nuances in een discussie, maar alleen nog maar in ‘Vijftig tinten grijs’. Voor je het weet woedt er over het meest triviale onderwerpje een felle discussie.
Een discussie waarbij degene die het hardste schreeuwt het wint van degene met de beste argumenten. De Hoekse en Kabeljauwse twistenvan weleer verbleken bij de manier waarop voor- en tegenstanders van Justin Bieber, het Koningslied of de inkomensafhankelijke zorgpremieelkaar tegemoettreden.
Bombastisch
Persoonlijk vind ik de opmerking van Justin Bieber niet zo rampzalig. Waarom mag je niet wensen dat Anne Frank je muziek mooi vindt als ze nu zou leven? Neem je dan haar verhaal niet serieus genoeg? Nee, toch? Sterker nog, je benadrukt dan dat het een pubermeisje was zoals pubermeisjes van alle tijden zijn. Toch vliegen voor- en tegenstanders elkaar in de haren. Ruimte voor een afwijkende mening gunt de één de ander niet of nauwelijks. Begrip voor een afwijkende mening hebben is vaak teveel gevraagd. Meestal houd ik mij afzijdig van dit soort discussies. Filter ik de berichten in mijn twittertijdlijn die me niet bevallen er wel uit. Bij het koningslied loopt het anders.
Je bent een koning
Het koningslied is een draak van een lied. Bombastisch, de suggestie wekkend een hymne te zijn, en qua taal onnavolgbaar en onbegrijpelijk. Toch boeit het me niet. Als de Oranjegezinden een leuk feestje willen hebben, dan mogen ze dat wat mij betreft hebben. Prima. Dat 51 BN’ers het lied inzingen als was het ‘We are the World’, vind ik eerder vermakelijk dan ergerlijk. Jeetje, wat neemt men zichzelf serieus.
Ik raak pas geïnteresseerd op het moment dat ik voor het eerst het door twee Utrechtse studenten geschreven nummer ‘Je bent een koning’ hoor. Lekker eenvoudig, tekstueel kloppend, met een vleugje ironie is dit voor mij het ultieme koningslied. Pas vanaf dat moment was mijn interesse gewekt en twitterde ik er voor het eerst over.
Wat volgt is een zaterdag vol heerlijke grappen en grollen. De ene grap nog beter dan de ander. Tranen over mijn wangen van het lachen ik bij het zien van Wim Daniëls in ‘ Pauw en Witteman’ en bij het kijken naar een soortgelijke analyse door de jongens van de snijtafel. Ook het Paul de Leeuw cabaret dat het concurrerende RTL lied belachelijk maakt kan rekenen op mijn bijval.
Engelse humor
Zoals het kabinet de plannen van de inkomensafhankelijke zorgpremie intrekt zodra de kritiek losbarst, zo blijkt ook John Ewbank niet bestand te zijn tegen de kritiek op zijn lied. Zaterdagavond laat besluit de hitmateriaal componerende Ewbank het door hem gecomponeerde nummer in te trekken. Dit omdat Ewbank ‘ milde’ steniging en de brandstapel wordt toegewenst.
Ik houd van Engelse humor. Het beste vermaak is leedvermaak. Waar de Engelsen goed in zijn is dat ze ook zichzelf niet sparen. Hun zelfspot maakt duidelijk dat ze niet alleen anderen bespotten, maar ook zichzelf niet al te serieus nemen. In die houding schuilt kracht. De manier waarop Ewbank en de hem steunende artiesten op de criticasters reageren toont een gebrek aan zelfspot. Als je als zondagskind al je Borsato nummers in goud ziet veranderen, dan is kritiek op zoiets als het koningslied blijkbaar moeilijk te verdragen. Nee, geef mij dan maar het van ironie en zelfspot doordrenkte ‘Je bent een koning’.
