Verwondering is het begin van wijsheid zij Socrates ooit. En gelijk heeft hij. Als ik kijk naar de spontaniteit, de onbevangenheid en de schaamteloosheid van kinderen in het algemeen en mijn zoon in het bijzonder, dan is het gewoonweg zonde dat je dat als volwassene afleert. Dat je dan soms wel erg veel rekening met de ander houdt.
Platgetreden paden
Vrijwillig sluit men zich op in een keurslijf van opgelegde normen, waarden en omgangsvormen. Weg is de onbevangenheid. De verwondering van alles wat je om je heen ziet verdwijnt. In plaats daarvan komen in beton gegoten overtuigen. De waarheid ligt niet in het midden. Jouw mening is de waarheid. En niets anders dan dat.
Weg is de onbevangenheid waarmee kinderen zich over dingen verwonderen. Je bewandelt platgetreden paden en probeert angstvallig heilige huisjes overeind te houden. Dat heet dan volwassen zijn. Misschien is het daarom ook wel dat de levenshouding van veel kunstenaars mij zo aanspreekt. De open en onbevangen blik waarmee ze naar de wereld om zich heen kijken.
Dan staat alles stil
Verwondering is het begin van wijsheid is lange tijd mijn levensmotto geweest. Tegenwoordig is dat een ander citaat van dezelfde filosoof. Socrates zei ook ooit eens dat degene die de wereld in beweging wil zetten, eerst zelf in actie moet komen. Prachtig toch?
Als je zelf niet beweegt, gebeurt er niets. Dan staat alles en iedereen stil. Dan kan je net zo goed de gordijnen dicht doen en depressief in bed gaan liggen. De dekens over je heen trekkend. Maar als je naar buiten gaat, mensen ontmoet, contacten legt en gesprekken voert dan krijg je energie. Het verruimt je blik. Je verwondert je over de kansen en mogelijkheden die zich voor je openbaren. Je hoeft ze alleen nog maar te grijpen. Dan zie je de zon schijnen.
