Wel eens geprobeerd een spannende film te kijken zonder geluid? Dan is er ineens niets meer aan. Oftewel, de combinatie van beeld én geluid kan heel krachtig zijn.
Vrijheid
Zelf kon ik niet anders dan mijn tranen de vrije loop laten bij het zien van een nogal heftige film: The Killing Fields. Op een gegeven moment – na een zware voettocht door de Cambodjaanse jungle – weet de hoofdpersoon de grens van Cambodja met Vietnam te bereiken. Vanaf een heuvel kijkt hij neer op een vluchtelingenkamp van het Rode Kruis. De vrijheid waar hij zo naar verlangde lonkt. De wreedheden van het Rode Khmer regime kan hij binnenkort voorgoed achter zich laten. Op dat moment wordt het nummer Imagine van John Lennon ingezet. Tsja, dan kun je mij de Kleenex aanreiken.
Gedachten
Daar moest ik aan denken toen ik een tweet van @StevenGort over zijn popmeditatie voorbij zag komen. Altijd weer verrassend welke gedachten, gevoelens, emoties of herinneringen door een simpele tweet kunnen worden opgeroepen.
Ontroeren
Heeft iemand overigens een idee wat maakt dat muziek zo krachtig is? Dat het zo weet te raken? Te roeren en of ontroeren? Wat maakt dat de één een muzieknummer gewoon mooi vindt en een ander het niet meer droog houdt. Heb jij een idee?
Naschrift:
Overigens blijkt mijn herinnering een loopje met mij te nemen. Of er muziek klinkt bij de door mij omschreven scene heb ik (nog) niet kunnen achterhalen. Wel weet ik inmiddels dat Imagine helemaal aan het einde van de film te horen is. Als de hoofdpersoon inmiddels als arts in het kamp werkt en de journalist waarvoor hij aan het begin van de film tolkte hem in het kamp bezoekt. Tot dan toe niet beter wetend dan dat zijn tolk niet aan de wreedheden van het Pol Pot regime heeft kunnen ontkomen en op de dodenakkers het leven liet. Zo zie je maar weer hoe onbetrouwbaar herinneringen zijn.
