Zojuist de eerste aflevering van de nieuwe gedramatiseerde documentairereeks Van God los gekeken. In eerste instantie had ik het niet door, maar gaandeweg merkte ik ineens dat ik het verhaal kende uit de media.
Misdaadfilms en boeken hebben mij altijd gefascineerd. Omdat er zo ingezoomd wordt op de psyche van mensen. Wat maakt dat de ene een grens overgaat en de ander keurig volgens de regels blijft leven? Waarom pleegt de één een moord en weet de ander op een andere manier zijn woede en frustratie te kanaliseren.
Rauwe realiteit
Veel media lijken tegenwoordig misdaad ontdekt te hebben als een vorm van entertainment. Pure sensatie. Bij misdaadjournalist Henk Jan Korterink heb ik dat gevoel absoluut niet. Hij stelt zijn eigen ego volledig ondergeschikt aan de verhalen die hij onderzoekt en vertelt. Via zijn blog kwam ik ook in aanraking met het dramatische verhaal van de zussen Troeta en Amalia W en hun slachtoffer Joyce Feenstra. Als je dat verhaal krijg je de koude rillingen.
BNN heeft het voor elkaar gekregen in Van God Los niets te romantiseren maar vooral de rauwe realiteit weer te geven. Misdaad is geen glamour. Misdaad maakt slachtoffers. Als na de moord de twee zussen het huis van hun slachtoffer verlaten blijft de camera verrassend lang bevroren op één en hetzelfde shot. Een regiekeuze die getuigt van lef. Van de wil een reeks te maken die de middelmaat ruimschoots overtreft. Ik ben dan ook nu benieuwd naar de tweede aflevering.
NB: In de door Jessica Vallerius gemaakte documentaireserie Moordvrouwen komt morgen Troeta zelf aan het woord.
